Նա ընդամենը 9 տարեկան էր: Փոքր Էլիզա, խորը աչքերով, հանգիստ, հանկարծակի ծիծաղով եւ հոգով, որը փայլում էր նույնիսկ ամենամութ օրերին: Բայց հիմա նրա հայրը, Արմեն Աբրամը, գրառում է գրում, որում ցավը ավելի ծանր է, քան ցանկացած բառ: «Իմ պայծառ աղջիկը, իմ Էլիզա», – նա սկսում է իր նամակը: Եվ դրան վերջ չկա: Քանի որ երբ կորցնում ես քո երեխային, ժամանակը դադարում է:

Երբ կյանքը պահում է ակնթարթում
Սա դժբախտ պատահար չէր: Դա անհոգ խաղ չէր: Նույնիսկ պատերազմ չէր: Դա անարդարության մերկ պատկեր էր, երբ անմեղ կյանքը խլվում էր սառը արյունոտ սխալի կամ անպատասխանատվության պատճառով: Էլիզան պարզապես հատեց փողոցը: Մայրիկի ձեռքը դեռ շոշափում էր իր ափը, երբ սահուն մեքենան կոտրեց մի շղթա, որը երբեք չպետք է պատռվի:

Եվ հիմա նրա հայրը ասում է: Նրա Հոր խոսքերը, վերածվեց խուլ: Նրա գրությունը չի փայլում գրականությամբ, բայց յուրաքանչյուր տառում կա ցնցում, անզգաստություն, բայց միեւնույն ժամանակ բոց, որը ունակ է այրվել անտարբերության ամբողջ ցանցը:

«Իմ Էլիզիկը կարդում է արեւը»:

«Իմ Էլիզիկը սիրում էր արեւածագը: Նա ասաց, որ արեւը բացվում է մեր պատուհանից դուրս: Նա կարդում է գիրքը:

Նման առաջարկներից մեկը բավարար է հարյուրավոր մարդկանց հուզմունքից խեղդելու համար: Բայց դա բոլորը չէ: Արմենը խոսում է իր դպրոցական համերգի մասին, որի վերջին պատկերասրահը նա նկարել է, լի թիթեռներով եւ փղերով, քանի որ Էլիզան հավատում էր, որ փղերը չէին կարողանա լաց լինել: «Նրանք միայն ժպտում են»:

Բայց Հոր աչքերից ժպիտը ամբողջովին անհետացավ
«Ես լաց չեմ լինում, Եղիսը: Արցունքներ չկան: Ձեզ դուր չի գալիս, երբ ես տխուր եմ:

Հազարավոր մարդիկ մեկնաբանություններում գրել են միայն մեկ բան. «Ներիր ինձ»: Բայց ում համար: Եվ կարող է այս ներողամտությունը վերադարձնել մի փոքր կյանք:

Լուսանկարչություն, որը շրջեց ամբողջ երկիրը
Էլիզայի լուսանկարը կցվեց Հոր գրառմանը, դպրոցի դիմաց: Նա ժպտաց: Նա չգիտեր, որ այս օրը վերջինն էր: Այս պատկերը արդեն խորհրդանիշ է դարձել: Ոչ միայն մեկ ընտանիքի ողբերգությունը, այլեւ ամբողջ հասարակության անտարբերությունը:

Երբ լույսը լռում է, խավարը գալիս է զգոն չարիքով: Երբ երեխայի դեմքը, ժպիտներով լի, մոմերի պատկեր է դառնում, սա այլեւս ողբերգություն չէ. Սա մեղք է: Սոցիալական, քաղաքացիական եւ մարդ:

Ինչու այս պատմությունը չի կարող մոռացվել
Երբ հայրս ասում է. «Ամեն օր ես սպասում եմ, որ դուք վերադառնաք եւ ասեք.

«Աղջիկս լուռ թողեց, բայց նրա լռությունը ճիչ է»
Արմենն ավարտում է իր պաշտոնը մեկ բառով. «Ես խոստանում եմ»:

Նա չի ասում, թե կոնկրետ ինչ է: Բայց յուրաքանչյուր ոք, ով կարդում է այս պատմությունն արդեն գիտի, թե ինչ է խոստանում: Նա խոստանում է, որ Էլիզայի անունը կմնա ոչ միայն մոմերի վրա: Նա կդարձնի իր շարժիչ ուժը: Նա կխոսի, երբ հազարավոր մարդիկ լռեն: Քանի որ երեխաները չպետք է մեռնեն փողոցներում: Նրանք պետք է ապրեն, ժպտալով արեւի տակ: