Ժորա անունով այլեւս երիտասարդ, պայծառ, պայծառ ժպտերես տղա չկա: Եվ համայնքն այսօր չի ասում: Նա վշտացնում է:

Բայց ամենավատը նույնիսկ կորստի փաստը չէ, բայց այն, ինչ Ժորան պատմեց իր մորը հեռախոսով այդ երեկո, աղետից ընդամենը մի քանի ժամ առաջ: Այս բառերը այժմ վերածվել են սառեցված ցավի. Բոլորը, մորից մինչեւ գյուղի վերջին բնակիչ, ապրում են նրանց հետ:

Ով էր Ժորան: Այն երիտասարդը, ով ապրում էր հայրենիքի եւ մոր համար
Ժորա Մկրտչյանը ծնվել է 2001 թվականին: Ավարտել է Գավայի քոլեջը, այնուհետեւ զորակոչվել է բանակ: Նա ծառայեց, ինչպես հարյուրավոր այլ տղաներ, բայց մեկը առանձնացրեց նրան. Նա պարզ ճշմարտություն ուներ.

«Հարգելի մայրիկ, ես եմ հանգիստ քնել»:

Նա չի փնտրել սխրանք, չի երազել մեդալների մասին: Նա պարզապես հավատում էր, որ մարդը սկսվում է մի տան, մոր, նստած հողի հետ:

Եվ ամեն անգամ, երբ նա կանչեց իր մորը, ասաց.

«Հիմա ես հանգիստ եմ, քանի որ գիտեմ, որ դուք լույսի հետ եք»:

Եվ նույն խոսքերով նա ավարտեց իր վերջին զանգը:

Վերջին հեռախոսային խոսակցությունը, որն այժմ վերածվել է վշտի տարեգրության
Երեկ ուշ երեկոյան Ժորան զանգեց իր մորը: Ձայնը, ինչպես միշտ, դժվար է, բայց ինչ-որ կերպ հանգիստ:

– «Մայրիկ, ես չեմ ուզում որեւէ բան ասել, պարզապես իմանալու համար, որ կյանքում ամենաթանկը դու ես: Եթե վաղը չզանգահարեմ, ես կիմանամ, որ ես քեզ իմ սրտում եմ պահել»:

Բնականաբար, մայրը չհասկացավ, որ սա կարող է լինել վերջին խոսակցությունը: Նա ասաց. «Գնացեք եւ հանգիստ քնի, սիրելի զոր»:

Ժորան պատասխանեց.

«Ես չեմ քնում, մայրիկ, հենց իմ հոգին հանգիստ է»:

Եվ հաջորդ առավոտ զանգը Ժորայից չէր, այլ զինվորից: Խոսակցությունը երկար չտեւեց: Կար միայն մեկ բառ, որը ջնջեց ամեն ինչ.

«Մենք այլեւս չենք ունեցել …»:

Ինչ է ասում մայրը. Ասում է լռությունը
Մայրը չի խոսում լրագրողների հետ: Նա չի լռում, նա լուռ նստում է բակում, ձեռքերում պահելով Ժորայի լուսանկարը: Բայց երբ հարազատները հարմար են, նա ասում է ինչ-որ բան սրտացավ:

«Իմ որդին, կարծես, հրաժեշտ տվեց իր անցած գիշեր … ով է փոխարինելու այն: Ով է հիմա ասում.« Մայրիկ, դու լույսի հետ ես »:

Գյուղը լռում է, երկիրը կոպիտ է, հիշողությունը կենդանի է
Գագարկունիք, քամու եւ ժայռերի ծննդավայր, այսօր կորցրեց նրա լույսերից մեկը: Բայց նրա անունը, նրա ժպիտը, նրա խոսքերը մնում են օդում:

Բոլորը խոսում են նրա մասին, բայց ոչ նման մեռելներին: Նրանք հիշում են նրան, կենդանի, ջերմ, կատակող, զանգահարելով, նամակներ գրելով: Եվ այսպես են փորձում ապրել `ժամանակավորապես առանց Ժորայի, բայց նրա հիշատակը միշտ:

Սուրբ հիշողությունը անվերջ ձայնով
Ժորան մահացավ ծառայության մեջ, բայց նրա ձայնը ապրում է մոր գլխում, գյուղի օդում, ընկերների շրջանում: Եվ նրա վերջին խոսքերը դարձան բանաստեղծություն, որը գրված չէր, բայց բոլորը գիտեն:

«Հարգելի մայր, կյանքում ամենաթանկը դու ես: Եթե ես վաղը չզանգահարեմ, ես կիմանամ, որ քեզ պահել եմ իմ սրտում»:

Այժմ ամբողջ գյուղը աղոթում է այս խոսքերով: Նա վշտացնում է: Բայց նա դեռ կենդանի է, որովհետեւ այն սերը, որ նա տվեց, չի մեռնում:

Եվ երբ քամին փչում է Գերգարքունիքի լեռներից, կարող եք լսել, թե ինչպես նա, իր սրտով, ասում է խաղաղ ձայնով. «Մայրիկ, սիրելիս …»: