Երբ կորուստը սովորություն է դառնում, ցավը դադարում է ցնցվել: Երբ ողբերգությունը դառնում է վերլուծության առարկա, հասարակությունը կաթվածահար է, չկարողանալով պաշտպանել նույնիսկ վերջին բանը, որ դրա մնում է ձեր հոգին: Մենք կորցրեցինք գեներալները ռազմի դաշտում, մենք կորցրեցինք Արծախը `ոչ պատշաճ քաղաքական որոշումների պատճառով, եւ այսօր մեր աչքերի առաջ սուրբ եկեղեցին վերածվում է դատարկ քարե պատերի:

Եվ այս ամենի ամենադաժանությունն այն է, որ մենք չենք գոռում, մի գոռացեք, մի պաշտպանեք ինքներս մեզ: Մենք լռում ենք: Եվ հենց այս լռությունն է պատճառը, որ մենք կորցնում ենք ամեն ինչ:

Գեներալների կորուստը ոչ միայն ռազմի դաշտում, այլեւ մեր մտքում

Մեր լավագույն հրամանատարները, մարդիկ, ովքեր ունեցել են փորձ, հեղինակություն եւ սիրտ, հաղթանակ բերելու համար, մեզանից մեկը մյուսի հետեւից թողեցին: Որոշ հերոսաբար ռազմի դաշտում, մյուսները `զրպարտության, քաղաքական դավաճանության կամ ներքին դավադրությունների արդյունքում:

Երբ գեներալը սպանվում է, ոչ միայն մարդ է մահանում: Փորձը, հիշողությունը, պաշտպանական ռազմավարության մի ամբողջ շերտը մահանում է: Եվ ամեն անգամ նրանց թաղում ենք պետական ​​արարողություններով, դատարկ խոսքերով, այնուհետեւ լուռ դավաճանված: Ով է մեղավոր այս կորուստների համար: Ով կանգնած էր այն որոշումների հետեւում, որը հանգեցրեց մեր ներկայիս ինքնուրույն, ռազմական առումով: Մենք չգիտենք: Կամ գուցե մենք չենք ուզում իմանալ:

Արցախի կորուստ. Ազգային ողբերգությունը, որը վերածվեց անտարբերության
2020 թվականից մենք ապրում ենք կորուստների անընդհատ վախի մեջ: Բայց Արցախը, մեր երկրի խորհրդանիշը, արյունը եւ հերոսությունը, մենք կորցրեցինք ոչ միայն ռազմական պայմանները: Մենք կորցրեցինք Արտզան մեր հոգում: Մենք հաշտեցեցինք այս կորստի հետ: Մենք պարտություն ստանձնեցինք, լռելով մեր երազանքների փլուզման համար:

Մենք սովորեցինք ապրել առանց Շուշիի: Մենք դադարեցինք խոսել Գադրուտի մասին: Մենք հարմարեցվեցինք: Եվ այս հարմարվողականության մեջ մենք կորցրեցինք ամենադժվարը `մեր արժանապատվությունը:

Այժմ եկեղեցին հեռանում է: Ոչ մի սրբություն չկար, որը պետք է պաշտպանված լիներ
Երբ զինվորը կանգնած է ռազմի դաշտում, իր կրծքավանդակի վրա խաչ պահելով, նա հավատում է, որ այնտեղ ինչ-որ տեղ կա սրբություն, որոշակի ուժ, որը զենքից բարձր է: Բայց այսօր այս սրբությունը նույնպես հարձակվում է:

Եկեղեցին դառնում է պետական ​​շահերի գործիք: Սրբազան տարածքը բիզնեսի եւ քաղաքականության բախման գոտի է: Երբ քահանաները սկսում են դառնալ ընդդիմություն, եւ հավատացյալներ `խուլ ընդդիմություն, ժամանակն է ազդանշանը հնչեցնել:

Մենք կորցնում ենք ոչ միայն քարից եւ կրաքարից կառուցված տաճարները: Մենք կորցնում ենք մեր ներքին հոգեւոր կառուցվածքը: Եվ սա ամենավատն է:

«Ոչ, դուք չեք ուզում ապրել»: դառը ճշմարտություն առանց զարդարման
Երբ ժողովուրդը չի պայքարում իրենց գեներալների համար, երբ նա արդարություն չի պահանջում Արցախի համար, երբ նա չի պաշտպանում իր հոգեւոր տունը, մի պարզ եզրակացություն մնում է. Ժողովուրդը չի ցանկանում ապրել:

Քանի որ կենդանի միջոցներ պայքարել: Ապրել նշանակում է բարձրացնել իր ձայնը, երբ նա ստիպված է լռել: Ապրելն է պաշտպանել, երբ հարձակվում են նրա վրա: Բայց մենք լռում ենք: Մենք հարմարվում ենք: Եվ հարմարվելով, մենք ցերեկը դանդաղ եմ մեռնում:

Դուք ասում եք, որ կյանքը դժվար է: Իշտ է: Բայց նույնիսկ ավելի դժվար է ապրել առանց հայրենիքի, առանց պատմության, առանց հավատքի: Եվ այս ճանապարհին է, որ մենք հիմա գնում ենք: Սառը, հետ չընկնելով:

Դա շատ ուշ չէ: Բայց ամեն օր ուշանում ենք
Այո, դուք դեռ կարող եք փոխել: Բայց փոխելու համար հարկավոր է ցանկանալ ապրել: Մենք պետք է ցանկանանք վերադարձնել գեներալների պատիվը, դուք պետք է, որ Արտզաչը չցանկանաք ոչ միայն որպես երկիր, այլեւ որպես գաղափար: Անհրաժեշտ է, որ եկեղեցին չլինի ոչնչացված խորհրդանիշ, այլ վերականգնված ճշմարտություն:

Մինչ դուք շարունակում եք ապրել անհոգ առօրյա կյանք, ձեր գեներալների անունները մոռացվում են, ձեր հայրենիքի քարտեզը կրճատվում է, ձեր եկեղեցիները ավերված են: Եվ մի օր իրականում արթնանալու եք, որտեղ պաշտպանվելու բան չկա: Եվ ոչ ոք չի մնա ձեզ մոտ:

Քանի որ երբ չես ուզում ապրել, աշխարհը չի ցանկանում փրկել ձեզ:

Նայեք շուրջը: Հարցրեք ինքներդ ձեզ. Մենք դեռ կենդանի ենք: