Հայաստանը բացառիկ երկիր է…Սուրբ Գիրքը հարազատ դարձավ հայերի համար և պատահական չէ, որ այն կոչվում է ԱստվածաՇՈՒՆՉ

Հայաստանը բացառիկ երկիր է, որը նշում է թարգմանիչների տոնը։ Այն, սակայն, ոչ թե սոսկ հիշատակություն է թարգմանությունների, այլ պատմում է հայ ազգի հոգևոր ու մշակութային վերածննդի մասին: Հիշատակելով Սրբոց Թարգմանչաց տոնը, հույս ունենք վերադառնալ մեր ինքնությանը։

Սուրբ թարգմանիչները

Մինչև 5-րդ դար Հայ Եկեղեցին չէր հայացել, քանի որ բացակայում էր մայրենի գիրն ու գրականությունը: Արարչի խոսքը հայերին հասնում էր օտար լեզուներով: Ամեն բան փոխեց Ոսկեդարը: 5-րդ դարում հայկական տառերը ծնվեցին աստվածային տեսիլքից։ 1600 տարի անց հայ գրերը չեն փոխվել:

Սուրբ Սահակ Պարթևն ու Սուրբ Մեսրոպ Մաշտոցը, Եզնիկ Կողբացին, Հովսեփ Պաղունացին, Կորյունը, Ղևոնդ Վանանդեցին ու մյուսներն իրենց ջանքերը ներդրեցին Աստվածաշնչի անկրկնելի թարգմանության սրբազան գործին: Այն կատարվեց կատարելապես՝ դառնալով «Թարգմանությունների թագուհի»:

Մեր հայրերը ոչ միայն թարգմանեցին Աստվածաշունչը, այլ այն հայացրին: Սուրբ Գիրքը հարազատ դարձավ հայերի համար և պատահական չէ, որ այն կոչվում է ԱստվածաՇՈՒՆՉ, նկատում է Արաբկիրի Սուրբ Խաչ եկեղեցու խորհրդակատար Տեր Բաբկեն քահանա Հայրապետյանը.

«Այն դարձավ կենդանի հաղորդակցություն, կարծես մի կամուրջ՝ երկրից մինչև երկինք, որ կարողանանք լսել Տիրոջ խոսքն ու մեր աղոթքներն ուղարկել երկինք»։

Հայերը կարողացան լսել Տիրոջ խոսքը մայրենի լեզվով ու մոտենալ Նրան, համախմբվել մեկ հավատքի շուրջ: Հայերեն առաջին նախադասությունը գրվեց աստվածաշնչյան բառերով՝ «Ճանաչել զիմաստություն և զխրատ, իմանալ զբանս հանճարոյ»: Քահանայի խոսքով՝ այն մեզ համար դարձավ բանաձև՝ Աստծո խոսքով գիտակցական կյանք ունենալու ու ճանաչելու, լսելու Տիրոջը:

«Թարգմանչաց շարժմամբ հայ ազգը կերտեց իր ինքնությունը, թարգմանիչների շնորհիվ մենք ունեցանք հայաբարբառ Աստվածաշունչ: Հիմք դրվեց ազգային ինքնուրույն գրականության, ճարտարապետության, պատմագրության, բժշկության, փիլիսոփայության, աստվածաբանության, երաժշտության: Մենք կարողացանք մեր դերը հաստատել համաշխարհային մշակույթում»։

Սրբոց Թարգմանչաց տոնը հիշատակում է լուսավորության ճանապարհը, երբ մենք կարողացանք ճանաչել, լսել ու տեսնել, հասկանալ ու սովորել: Կարողացանք հայերեն մտածել, գրել, ստեղծագործել, ունեցանք ազգային դիմագիծ:

Հոգևորականները մեծ դեր ունեցան ոչ միայն հոգևոր, նաև ազգային մշակույթի ձևավորման գործում: Բացվեցին դպրոցներ, սկիզբ դրվեց հայ դպրությանը: Գրվեցին աղոթքներ, շարականներ, զարկ տրվեց թարգմանական ու ինքնուրույն գրականությանը, և լուսավորվեց ողջ Հայոց աշխարհը: Հայոց գրերի գյուտով և Աստվածաշնչի թարգմանությամբ հիմք դրվեց հայ հոգևոր-մշակութային նոր շարժման, որը դարձավ մեր ազգի Ոսկեդարը։

«Հայի հանճարը ճառագեց: Հիշենք, որ մենք մեր ազգի մշակույթի կրողն ու տարածողն ենք: Մեր ինքնությունն ունի առողջ արմատներ՝ Աստծո նախախնամությամբ և կոչված է ծլարձակելու, շարունակելու»,- հավելում է Տեր Բաբկենը:

Սրբոց Թարգմանչաց տոնը ցույց է տալիս հայ ժողովրդի բացառիկ սերն ու հարգանքը դեպի գիրը, գիրքը, գիտելիքը, զարգացումը: Եվ այսօր հիշատակելով այս տոնը, հույս ու նպատակ ունենք վերհիշելու, թե ով ենք, որտեղից ենք գալիս և հասկանալու, թե դեպի ուր պիտի շարժվենք:

Անի Ավագյան