Տարեց մորս իմ տուն տարա․ Այդ օրվանից կյանքս կարծես սարսափ ֆիլմի վերածված լինի․․․

Տարեց մորս իմ տուն տարա․ Այդ օրվանից կյանքս կարծես սարսափ ֆիլմի վերածված լինի․․․Գրեթե բոլոր մարդիկ մի օր կան գնում են ընտրու թյան առաջ. ապրել տարեց ծնող ների հետ թե նրանցից առան ձին:Եթե ունեք ծնող ներ, ուրեմն ձեր բա խտը բերել է: Իսկ եթե նրա նք ձեզ մոտ են ապրում, ուրեմն ձեր բախ տը կրկ նակի է բերել: Շա տերի ծնողները բնակվում են ուրիշ քաղաքում: Տարեց տարի նրանց առողջական վիճակը վատանում է, նրանք ծերանում ու թուլանում են:

Իսկ վատն այն է, որ մեծանալով՝ հաճախ չեն ուզում ընդունել այդ փաստը և վախենում են հրաժարվել ինքնուրույնությունից: Մայ րիկս որքան հնա րավոր էր, հետա ձգում էր այն պահը, թե երբ պիտի խոստ ովանի, որ ինքը էլ չի կարող լինել անկախ՝ ֆինանսա կան, ֆիզիկ ական ու բար ոյական առումով: Ու մի օր վերջա պես կարողացա համոզել նրան տեղափոխվել մեր տուն:

Գիտեի, որ այդպես ինձ ավելի հանգիստ կզգամ, խիղճս չի տանջի, որ նա միայ նակ է ու բոլորից հեռու:Խիղճս լռեց, բայց արդյո՞ք ես հի մա ինձ հանգ իստ եմ զգում:Մորս՝ մեր տուն տեղափո խվելուց հետո կյա նքս վերած վեց հանուն ազատ ության պայքարի: Անազատութ յան նման զգացում չէի ունեցել նույնիսկ այն ժամանակ, երբ երեխաներս դեռ շատ փոքր էին:

Մայրիկս ուզում է, որ ես ամբողջ ժամանակ իր կողքին մնամ: Խնամակալ չի ուզում: Պահանջում է, որ էլ աշխատանքի չգնամ, աս ում է՝ ամուսնուդ աշխատածը կբավականացնի:Ինձ երբեմն թվում է, որ ես նոր ից փոքրացել եմ կամ հակառակը՝ երեխա եմ ունե ցել:Մորս ուղեղի ու հիշողո ւթյան հետ ամեն ինչ կարգին է, ու դրա հա մար էլ նա հաճախ է նշում, որ այդ ես եմ նախաձեռնել նրա տեղափոխութ յունը:

Ասում է, որ փոքր ժամ անակ ինձ այնքան է խնա մել, երբեք դ յակ չի պահել, հիմա էլ իմ հերթն է: Բայց չէ որ ես չեմ կարող մոռա նալ երե խաներիս, ամուսնուս ու աշխատանքիս մասին:Ծանոթ ներս ասում են, որ պիտի մի քիչ խիստ խոսեմ հետը, բացատրեմ: Երբեմն այդպ ես էլ ա նում եմ, բայց հետո խիղճս տանջում է:

Փորձում եմ լինել համբերա տար, որովհետև մայրիկս հավերժ չէ… բայց այն քան բարդ է…