Երեկոյան խանութ գնալիս շենքի բակում մի տարեց կնոջ նկատեցի՝ ցուրտ եղանակին միայն մի խալաթով կանգնած․ Մոտեցա նրան ու․․․Մինչև օրս խելքի չեմ գալիս

Երեկոյան խանութ գնալիս շենքի բակում մի տարեց կնոջ նկատեցի՝ ցուրտ եղանակին միայն մի խալաթով կանգնած․ Մոտեցա նրան ու․․․Մինչև օրս խելքի չեմ գալիս։ Երեկոյան նկա տեցի, որ կաթը վերջացել է: Որոշեցի գնալ խանութ, երբ շենքի մուտքի մոտ նստաանին մի տատիկի տեսա: Խեղճը բարակ խալաթով նստած դողում էր: Հարցնում եմ.

-Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ եք այստեղ նստած:

Պարզվեց տատիկին իր աղջիկն է տանից դուրս հանել: Հարա զատ աղջիկը…Ես տատիկին արագ տարա մեր տուն, ես ու մայրս նրան տաքացրեցինք և կերակրեցինք: Ես շտա պեցի նրա աղջկա տուն, որ խոսեմ, հասկանամ, թե ինչու է մոր հետ նման կերպ վարվել: Այդ քան զզվելի մարդ ես դեռ չէի տեսել: Նա ինձ ասաց.

-Այդ պառավը փչացրել է կյանքս, թող ինչ ուզում է անի, թող դրսում մեռնի…

Տատիկին մեր տանը պահելու հնարավորություն չունեինք, դրա համար էլ մի քանի օր անց նրան տեղավորեցինք ծերանոցում: Աղջիկը նույնիսկ չցանկացավ տալ մոր փաստաթղթերը, և մենք ստիպված եղանք նոր անձնագիր ստանալ: Դա բավականին բարդ գործընթաց էր:Ես աղջկա դռան մոտ երկտող թողեցի՝ մեջը նշելով մոր ծերանոցի հասցեն:

Բայց նա այդպես էլ չայցելեց…Մի քանի ամիս անց տատիկը մահացավ: Ես ու մայրս կազմակերպեցինք նրա թաղումը: Մենք չափսոսա ցիքն մեր գումարը, վերջիվերջո բոլ որս էլ մարդիկ ենք: Իսկ նրա աղջիկն իսկա կան գազան է:Ասեք ինձ, ինչպե՞ս կարելի է որևէ մեկին այդպես վերաբերվել, հատկապես եթե նա քո հարազատ մայրն է…

Աղբյուր