Այսօր Աստված ինձ տվել է հնարավորություն, որ ես լինեմ Ձմեռ Պապը եերեխաների: . Տաթև Ասատրյանը նվերներ է բաժանել անապահով ընտանիքների երեխաներին. հուզիչ տեսանյութ

Այսօր այն օրերից մեկն էր, երբ լռությունը խոսում էր ամեն երաժշտությունից ավելի հստակ։ Այն պահերից մեկը, երբ ինչ-որ բան խորը սրտում կոտրվում է, բայց միևնույն ժամանակ բուժվում։ Թատև Ասատրյանը այսօր չէր բեմում, ոչ էլ շքեղ լույսերի տակ, այլ այնտեղ, որտեղ ամենաշատն է պետք մարդկային ջերմություն։ Այսօր նա դարձավ Սանտա Կլաուսը, ոչ հեքիաթում, ոչ ներկայացման մեջ, այլ իրական կյանքում, իրական երեխաների համար։

«Այսօր Աստված ինձ հնարավորություն տվեց լինել Սանտա Կլաուս երեխաների համար», — ասաց Թատև Ասատրյանը, բաժանելով նվերներ սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաներին։ Բայց սա պարզապես բառեր չէին։ Այս բառերում կային կյանք, պատասխանատվություն, խորը ցավ և նույնքան խորը հավատ, որ նույնիսկ ամենաբարդ ժամանակներում կարելի է նվիրել ժպիտ։

Վիդեոն, որը արդեն հպել է հազարավոր մարդկանց, սկսվում է շատ պարզ՝ փոքրիկ սենյակներ, համեստ պայմաններ, բայց երեխաների աչքերն ամբողջությամբ լցված են սպասումով։ Եվ հենց այդ սպասման մեջ է մտնում Թատև Ասատրյանը Սանտա Կլաուսի կերպարով՝ լի նվերներով և անկեղծ ջերմությամբ։ Շատ երեխաներ սկզբում անգամ չէին հավատում, որ սա իրական է։ Նրանց համար հրաշքները վաղուց կյանքի մաս չէին։

Յուրաքանչյուր նվեր փոխանցվում էր ոչ միայն ձեռքերից ձեռքեր, այլ սրտերից սրտեր։ Յուրաքանչյուր գրկախառնություն փոքրիկ հաղթանակ էր անտարբերության դեմ։ Մեկ երեխան շշնջաց. «Կարծում էի՝ մեզ ոչ ոք չի հիշում»։ Այս մեկ նախադասությունը ավելի ուժեղ էր հազարավոր աղքատության մասին հոդվածներից։

Թատև Ասատրյանը սահմանափակված չէր միայն նվերներ բաժանելով։ Նա նստում էր երեխաների կողքին, լսում նրանց պատմությունները, երազանքները և վախերը։ Ոմանք երազում էին խաղալիքների մասին, մյուսները՝ պարզապես խաղաղ կյանքի, իսկ երրորդները՝ առողջ ծնողների։ Այդ պահին պարզ դարձավ, որ այս այցը պարզապես բարեգործական միջոցառում չէ. սա մարդկային շփում է, հոգու բուժում։

Սրտնեղեցնող էր նաև ծնողների արձագանքը։ Մայրեր, որոնք փորձում էին թաքցնել արցունքները, հայրեր, որոնք լուռ շնորհակալություն հայտնում էին իրենց հայացքով։ Նրանք համար սա պարզապես նյութական օգնություն չէր։ Սա հիշեցում էր, որ նրանք միայնակ չեն, որ ինչ-որ մեկը դեռ տեսնում, լսում ու մտածում է նրանց մասին։

Վիդեոյի ամենահզոր պահերից մեկն էր մեկ երեխան հարցնում է. «Դուք իսկական Սանտա Կլաուս եք?» Թատև Ասատրյանը ժպիտով պատասխանեց՝ «Եթե դուք հավատում եք, ապա այո»։ Այս պարզ պատասխանն ամփոփեց ողջ օրվա իմաստը։ Հրաշքները սկսվում են հավատից։

Այս պատմությունը ցնցում է ոչ աղմուկով կամ սկանդալով, այլ մեր սովորական իրականության հետ հակասությամբ։ Այն ստիպում է կանգ առնել և մտածել. ինչ ենք անում մենք։ Քանի անգամ ենք անցնում մարդկանց կողքով, առանց նկատելու նրանց ցավը։ Քանի անգամ ենք ասում՝ «Ես չեմ կարող», երբ իրականում պարզապես չենք ուզում։

Թատև Ասատրյանի այս քայլը ցույց է տալիս, որ համեստ լինելը պարտավորություն է։ Պարտավորություն՝ օգտագործել ձայնը ոչ միայն երգելու համար, այլև խոսելու նրանց փոխարեն, ում ձայնը չկա։ Նրա օրը, նրա կերպարը փոքրիկ հույսի նշան դարձան շատերի համար մռայլ իրականության մեջ։

Եվ թերևս այս պատմության ամենամեծ ցնցողը հետևյալն է. հրաշքներ ստեղծելու համար կախարդական մեթոդ անհրաժեշտ չէ։ Պարզապես անհրաժեշտ է մի փոքր բարություն, մի փոքր քաջություն և շատ պատասխանատվություն։ Թատև Ասատրյանը այսօր ունեցել է բոլոր սա։ Իսկ երեխաները… երեխաները այսօր պարզապես հավատացին, որ աշխարհը դեռ կարող է լինել բարեհաճ։

Այսօր այն օրերից մեկն էր, երբ լռությունը խոսում էր ամեն երաժշտությունից ավելի հստակ։ Այն պահերից մեկը, երբ ինչ-որ բան խորը սրտում կոտրվում է, բայց միևնույն ժամանակ բուժվում։ Թատև Ասատրյանը այսօր չէր բեմում, ոչ էլ շքեղ լույսերի տակ, այլ այնտեղ, որտեղ ամենաշատն է պետք մարդկային ջերմություն։ Այսօր նա դարձավ Սանտա Կլաուսը, ոչ հեքիաթում, ոչ ներկայացման մեջ, այլ իրական կյանքում, իրական երեխաների համար։

«Այսօր Աստված ինձ հնարավորություն տվեց լինել Սանտա Կլաուս երեխաների համար», — ասաց Թատև Ասատրյանը, բաժանելով նվերներ սոցիալապես անապահով ընտանիքների երեխաներին։ Բայց սա պարզապես բառեր չէին։ Այս բառերում կային կյանք, պատասխանատվություն, խորը ցավ և նույնքան խորը հավատ, որ նույնիսկ ամենաբարդ ժամանակներում կարելի է նվիրել ժպիտ։

Վիդեոն, որը արդեն հպել է հազարավոր մարդկանց, սկսվում է շատ պարզ՝ փոքրիկ սենյակներ, համեստ պայմաններ, բայց երեխաների աչքերն ամբողջությամբ լցված են սպասումով։ Եվ հենց այդ սպասման մեջ է մտնում Թատև Ասատրյանը Սանտա Կլաուսի կերպարով՝ լի նվերներով և անկեղծ ջերմությամբ։ Շատ երեխաներ սկզբում անգամ չէին հավատում, որ սա իրական է։ Նրանց համար հրաշքները վաղուց կյանքի մաս չէին։

Յուրաքանչյուր նվեր փոխանցվում էր ոչ միայն ձեռքերից ձեռքեր, այլ սրտերից սրտեր։ Յուրաքանչյուր գրկախառնություն փոքրիկ հաղթանակ էր անտարբերության դեմ։ Մեկ երեխան շշնջաց. «Կարծում էի՝ մեզ ոչ ոք չի հիշում»։ Այս մեկ նախադասությունը ավելի ուժեղ էր հազարավոր աղքատության մասին հոդվածներից։

Թատև Ասատրյանը սահմանափակված չէր միայն նվերներ բաժանելով։ Նա նստում էր երեխաների կողքին, լսում նրանց պատմությունները, երազանքները և վախերը։ Ոմանք երազում էին խաղալիքների մասին, մյուսները՝ պարզապես խաղաղ կյանքի, իսկ երրորդները՝ առողջ ծնողների։ Այդ պահին պարզ դարձավ, որ այս այցը պարզապես բարեգործական միջոցառում չէ. սա մարդկային շփում է, հոգու բուժում։

Սրտնեղեցնող էր նաև ծնողների արձագանքը։ Մայրեր, որոնք փորձում էին թաքցնել արցունքները, հայրեր, որոնք լուռ շնորհակալություն հայտնում էին իրենց հայացքով։ Նրանք համար սա պարզապես նյութական օգնություն չէր։ Սա հիշեցում էր, որ նրանք միայնակ չեն, որ ինչ-որ մեկը դեռ տեսնում, լսում ու մտածում է նրանց մասին։

Վիդեոյի ամենահզոր պահերից մեկն էր մեկ երեխան հարցնում է. «Դուք իսկական Սանտա Կլաուս եք?» Թատև Ասատրյանը ժպիտով պատասխանեց՝ «Եթե դուք հավատում եք, ապա այո»։ Այս պարզ պատասխանն ամփոփեց ողջ օրվա իմաստը։ Հրաշքները սկսվում են հավատից։

Այս պատմությունը ցնցում է ոչ աղմուկով կամ սկանդալով, այլ մեր սովորական իրականության հետ հակասությամբ։ Այն ստիպում է կանգ առնել և մտածել. ինչ ենք անում մենք։ Քանի անգամ ենք անցնում մարդկանց կողքով, առանց նկատելու նրանց ցավը։ Քանի անգամ ենք ասում՝ «Ես չեմ կարող», երբ իրականում պարզապես չենք ուզում։

Թատև Ասատրյանի այս քայլը ցույց է տալիս, որ համեստ լինելը պարտավորություն է։ Պարտավորություն՝ օգտագործել ձայնը ոչ միայն երգելու համար, այլև խոսելու նրանց փոխարեն, ում ձայնը չկա։ Նրա օրը, նրա կերպարը փոքրիկ հույսի նշան դարձան շատերի համար մռայլ իրականության մեջ։

Եվ թերևս այս պատմության ամենամեծ ցնցողը հետևյալն է. հրաշքներ ստեղծելու համար կախարդական մեթոդ անհրաժեշտ չէ։ Պարզապես անհրաժեշտ է մի փոքր բարություն, մի փոքր քաջություն և շատ պատասխանատվություն։ Թատև Ասատրյանը այսօր ունեցել է բոլոր սա։ Իսկ երեխաները… երեխաները այսօր պարզապես հավատացին, որ աշխարհը դեռ կարող է լինել բարեհաճ։