Նա սեղմեց ձեռքը: Նա փակեց աչքերը, ասես `քնելու պես քնելու պես մի քիչ ninja: Բայց այդ պահին նա ասաց, որ ոչ միայն փոխեց կնոջ կյանքը, բայց դեռ ցնցում է բոլորին, ովքեր իսկապես սիրում էին Արամ Ասատրյանին:

Արամ Ասատրյանը անուն է, որը երբեք չի կորցնում պատմության մեջ: Նա ոչ միայն երգիչ էր, այլեւ երազների, ցավի, ուրախության եւ ամբողջ սերնդի պայքարի խորհրդանիշ: Նրա երգերը ոչ միայն հնչեցին ռադիոյով եւ հարսանյաց սրահներում, այլեւ ապրում էին մարդկանց սրտում: Բայց անկախ նրանից, թե որքան ուժեղ էր նրա երգացանկը, նրա վերջին հրաժեշտը նույնքան ծանր էր:

Նա գիտեր, որ սրանք նրա վերջին օրերն են:
Վերջին օրերին մորֆինի ժպիտը չթողվեց Արամ Ասատրյանին: Նա հասկացավ, որ եկել է ժամանակը: Նա ոչ ոքի չի ասել. «Ես հեռանում եմ», բայց այս լռությունը շատ ավելի ուժեղ էր, քան հազարավոր բառերից: Մոտ ընկերները հիշում են, որ վերջին օրերին Արամը շատ լռում էր, մտածված եւ հաճախ նայում էր պատուհանից, կարծես ինչ-որ մեկին ինչ-որ բան հիշելու փորձ:

Բայց այս ակնկալիքն ուներ մեկ հասցեատեր: Դա նրա կինն էր, իր սիրելի Անիտը, որը Արամի կողքին էր երկար տարիներ ոչ միայն որպես կյանքի ուղեկից, այլեւ որպես միակ մարդը, ով ճանաչում էր իր բոլոր գաղտնիքները եւ ցավերը:

Վերջին խոսքերը նրա սրտի խորքից
Երբ վերջին օրը եկավ, Արամ Ասատրյանը բոլորին խնդրեց հեռանալ սենյակից: Այն մնաց միայն անաթ: Նրանք նստեցին մոտակայքում, ձեռքեր պահելով: Անիթը հավիտյան հիշեց, թե ինչպես է Արամը այդ օրը սեղմում իր ձեռքը: Եվ այդ պահին գունատ եւ թուլացած, նա ասաց.

«Ոչ ոք թող չասի, որ ես քեզ չեմ սիրում: Ես քեզ համար երգեցի իմ ամբողջ կյանքը: Եթե իմ երգերը չասեն այս երգը: Թեժ

Այս բառերը ցնցեցին անաթը: Նա չի լացել: Այս պահը այնքան իրական էր, որ նույնիսկ ցավը չտեղավորվեց սովորական շրջանակի մեջ:

Ոչ մի Pathos. Ելույթ չունեն: Միայն սերը, խորը եւ անպարտելի:

Այս խոսքերը փոխեցին նրա որդիների կյանքը:
Արամի մահից հետո ընտանիքը երկար ժամանակ մնաց հանրության առջեւ: Բայց տարիներ անց նրա որդին, Տիգրան Ասատրյանը խոստովանեց, որ իր մոր խոսքերը նրանց համար դարձել են նշանաբան:

«Երբ դժվար է, ես հիշում եմ, թե ինչ է ասել Մայրիկի հայրը: Սիրո մի տեսակ մեծ ապացույց էր: Սերը երգերում, բայց իրական, մարդկային, անձնական:

Սերը, որը գտնվում էր դեպքի վայրից դուրս
Շատերը կարծում էին, որ Արամ Ասատրյանը ապրում էր միայն բեմի համար: Բայց իրականում նա այլ կյանք ուներ, դեպքի վայրից դուրս, շատ ավելի խորը, շատ ավելի իրական: Նրա սիրային պատմությունը կնոջ հետ երբեք մամուլում քննարկման առարկա չի եղել: Բայց այս լռության մեջ եղավ, որ ամենաուժեղ խոսքերն ասվել են:

Եվ նրա մահվան մասին իր ասած խոսքերը ոչ միայն սիրո արդյունքն էին, այլեւ ապացույցը, որ իրական զգացմունքները չեն ավարտվում մահվան հետ:

Ինչ ենք մենք կվերցնենք մեզ հետ:
Այս պատմությունը, անկախ տարուց եւ ժամանակի ընթացքից, ցույց է տալիս մի բան: Որ նույնիսկ ամենահզոր մարդիկ ունեն խոցելի ասպեկտներ: Դա, ի լրումն փառքի, նրանք ապրում են որպես խորքային, որքան մարդկային կյանքը, ինչպես մեզանից յուրաքանչյուրը:

Եվ դա երբեմն մտածում է, մեկ բառ կամ վերջին վայրկյան, կարող է փոխել մարդու ամբողջ ընկալումը:

Այսօր լսվում է Արամ Ասատրյանը: Բայց այս երգերի հետեւում, այս բարի ժպիտի խորքում, կանգնած էր մի մարդու, ով իր կյանքի վերջին պահին ասաց ամենահզոր բառերը, ոչ թե հազարավոր մարդկանց, այլ մեկ անձի: Եվ դա անում է … անմահ:

Ոչ միայն երգերով, այլ խոսքերով, որոնք գալիս են սրտի մեծ մասի սկզբից:

«Դու իմ միակ երգն ես», մի արտահայտություն, որը դեռ հնչում է իր կնոջ սրտում, ինչպես անմոռանալի երդում, ոչ թե մահից հետո: