Ռուբեն Մեհրաբյանը գրում է.

Սեւ ու սուգ կապած՝ մի քանի տասնյակ աղմկոտ «մЫտահոգված» չուշկեքին, բայղուշներին, ղառղառներին եւ կենցաղային մունդռիկներին՝ ի գիտություն․
Ես չեմ գնացել Ջ․Լոպեսի համերգին, որովհետեւ դա իմ երաժշտությունը չէ։ Ես այլ ժանրի երաժշտություն եմ սիրում։ Բայց դա իմ պրոբլեմն է, այլ ոչ թե որեւէ մեկի կամ, մանավանդ՝ հասարակության։ Ու պրոբլեմ էլ չէ, մեծ հաշվով։
Քանի որ երբ մի քանի հազար մեր հայրենակիցներ ու եռապատիկ ավել արտասահմանցիներ հավաքվում են Երեւանում բարձր տրամադրությամբ Լոպեսին լսելու՝ շատ էլ լավ են անում, իրենց ուրախությունն ուրախություն է պատճառում նաեւ ինձ։ Նաեւ կարեւորը՝ զգացողություն, որ կյանքը շարունակվում է։ Նաեւ ամենակարեւորը՝ կյանքը շարունակվում է ՃԻՇՏ ուղղությամբ։
Եվ ուրեմն, ապրի՛ Լոպեսը, ապրե՛ն կազմակերպիչները, ապրե՛ն լսողները, ապրե՛ն պարողները, այսօր էլ վաղն էլ, միշտ էլ։
Հ․Գ․ Գնացեք ձեր խուրդա շեֆին իր մանկության զեյնաբի երգերից դրեք ու դեմը պորտապար պարեք, հալբաթ սֆաթը բացվի, չուշկեք։ Չնայած․․․ անհույս եք, մարդ չեք դառնա։