Վերջապես համարձակություն ունեցա մորս պատմել, թե ինչպես է վարվել ինձ հետ հայրս երկար ու ձիգ 5 տարի շարունակ․․․Իմ ամենա հպարտ պահը (չնայած, որ այն ժամանակ այդպես չէի կարծում) այն էր, որ ես մայրիկիս, թե ինչպես է հայրս վարվել ինձ հետ 5 տարի շարունակ: Եվ այդ ժամանակ ես փոքր էի:Բայց այդ ամենը պատմելը իմ ուժերից վեր էր: Ես հազիվ էի կարողանում շրթունքներիս արա նքից հանել բառերը և վախենում էի մորս վերաբերմունքից:

Բայց մի օր, երբ նա դեռ պառկած էր անկողնում, նստեցի բազմոցին ամեն բան պատմեցի մորս:Մայրս մի գրություն գրեց, դրեց խոհան ոցի սեղանին, վերցրեց ինձ ու մենք դուրս եկանք տնից: Գրության մեջ ասվում էր, որ նա պետք է հեռանար այդ տնից մինչև մեր վերադ առնալը: Ամենաահավորը մեր վերադարձն էր: Երբ մենք վերադարձանք, սեղանին էլի գրություն կար, որը ինքնասպանության մասին էր

Մենք զանգահարեցինք ոստիկանություն, որպեսզի համոզվենք , որ նրա արարքի ճշտության մեջ, և ոստիկանությաւնը գտավ նրան:
Նա ոչ մի ինքնասպանություն էլ չէր կատարել, այլ դա նրա հերթական խաբեությունն /շանտաժ/ էր: Ես շատ հպարտ էի, որ կարողա-
ցա հավաքել իմ ուժերը, չնայած, որ դրանք նա ինձանից խլել էր դեռ փոքր տարիքում, և պատմեցի մորս:

Այն օրվանից անցել է ավելի քան 15 տարի և իմ /վիրավորված հայրիկս/ ոչ մի անգամ կապ չի հաստատել մեզ հետ: Վերջապես ես
լսեցի, որ նա գտել է նոր կին: Հուսով եմ, որ նրանք երեխաներ չունեն, որ նա նույն կերպ վարվի նրանց հետ ինչպես դա տեղի էր ու-
նեցել ինձ հետ: