«‎Քո հետևից հшսել եմ ԱՄՆ։ Անդրե, էլ ուժ չпւնեմ դիմանալու։ Կներես, բшյց պետք է խпստովանեմ․․»

News-Time.am-ի խմբագրություն՝ նամակ է ուղարկել Գոհարը և խնդրել, որպեսզի հրապարակենք վերջինիս հոգու ճիչը, ցավը, որ տանջում է ներսից։  «‎Հարգելի Անդրե, գրում եմ Ձեզ՝ հուսալով, որ սրտիս տողերը մի օր կհասնեն Ձեզ։ Նշեմ, որ նամակիս վերջում շատ կարևոր գաղտնիք կա, որի մասին կուզեի իմանայիք։ Ես Գոհարն եմ՝ 27-ամյա մի հայուհի, որ այսօր նստած գրում է Ձեզ՝ սրտիս խորքից բխող խոսքերով, որոնք տարիներ շարունակ կուտակվել են իմ մեջ: Ես գրում եմ Ձեզ ոչ որպես անծանոթ, այլ որպես մեկը, ում կյանքը Դուք փոխել եք Ձեր երաժշտությամբ, Ձեր ձայնով, Ձեր արվեստով:

Ես գրում եմ Ձեզ՝ իմանալով, որ գուցե այս նամակը երբեք չհասնի Ձեր ձեռքը, բայց նույնիսկ այդ մտքից հետ չեմ կանգնում, որովհետև սա իմ սրտի խոսքն է՝ ուղղված Ձեզ: Ես Ձեզ առաջին անգամ լսել եմ դեռ պատանի ժամանակ՝ 16 տարեկանում, երբ մի օր մեր տան ռադիոյով հնչեց Ձեր «Without Your Love» երգը: Այդ պահից սկսած՝ Դուք դարձաք իմ աշխարհի մի մասը: Ձեր ձայնը, այդ խոր ու թովիչ մեղեդին, կարծես խոսում էր իմ հոգու հետ:

Ես՝ մի պարզ հայ աղջիկ Հայաստանից, սկսեցի երազել Ձեր մասին, ոչ թե որպես անհասանելի աստղ, այլ որպես մեկը, ում արվեստը կարող էր լինել իմ կյանքի ուղեկիցը․․․

Ես ժամերով լսում էի Ձեր երգերը, հետևում էի Ձեր ելույթներին, և ամեն մի նոտայի մեջ գտնում էի ինչ-որ բան, որն ինձ ավելի մոտեցնում էր Ձեզ: Հիմա, երբ գրում եմ այս նամակը, ես գտնվում եմ Միացյալ Նահանգներում: Այո, ես եկել եմ այստեղ՝ Ձեզ համար: Դա կարող է հնչել խելագարություն՝ 27-ամյա մի աղջիկ, որն իր հայրենիքը թողել է, ընտանիքը, ընկերներին, և եկել է օվկիանոսից այն կողմ՝ միայն այն հույսով, որ կարող է մի օր հանդիպել Ձեզ:

Բայց իմ սերը Ձեր արվեստի հանդեպ այնքան մեծ էր, որ ես չէի կարող այլ կերպ վարվել: Ես իմացա, որ Դուք հաստատվել եք այստեղ, և այդ պահից սկսած՝ ես սկսեցի երազել այն օրվա մասին․․Երբ կկարողանամ կանգնել Ձեր առջև և ասել՝ «Անդրե, Ձեր երաժշտությունը փրկել է ինձ»․․․ Ես գիտեմ, որ վերջին շրջանում Ձեր կյանքի մասին տարբեր լուրեր են պտտվում: Խոսակցություններ կան, որ Դուք և Ձեր կինը՝ Անին, բաժանվել եք:

Ես կարդում եմ այդ ասեկոսեները, լսում եմ մարդկանց խոսակցությունները, և սիրտս սեղմվում է: Ոմանք ասում են, որ դա պաշտոնապես չի հաստատվել, բայց մյուսները կարծում են, որ դա ժամանակի հարց է: Ես չգիտեմ՝ ինչ է ճշմարտությունը, և չեմ էլ ուզում խորանալ Ձեր անձնական կյանքի մեջ, որովհետև դա Ձեր և Ձեր ընտանիքի գործն է: Բայց ես չեմ կարող չասել, որ այդ լուրերն ինձ տխրեցրել են: Ես Ձեզ միշտ պատկերացրել եմ որպես մեկը, ով սիրով և ջերմությամբ է լցված, և մտքովս չէր անցնի, որ կարող եք նման փորձությունների միջով անցնել: Երբ ես կարդում եմ այդ ասեկոսեները, ես մտածում եմ՝ ինչպե՞ս է հնարավոր, որ մի մարդ, ում ձայնը կարող է սփոփել միլիոնավոր սրտեր, ինքն իր կյանքում կարող է տխրություն զգալ: Բայց հետո հիշում եմ, որ Դուք էլ եք մարդ՝ Ձեր զգացմունքներով, Ձեր պայքարով: Եվ ես ուզում եմ, որ իմանաք, որ ես այստեղ եմ՝ Ձեզ սատարելու համար, նույնիսկ եթե Դուք երբեք չիմանաք իմ գոյության մասին: Իմ սերը Ձեր հանդեպ ոչ թե անձնական է, այլ այն արվեստի, այն գեղեցկության, որ Դուք բերում եք աշխարհ: Ես Ձեզ չեմ սիրում որպես կին, որ երազում է Ձեր կողքին լինել, այլ որպես հայուհի, որի համար Դուք եղել եք ոգեշնչման աղբյուր:

Հիշում եմ, թե ինչպես էի Հայաստանում նստած լսում Ձեր ելույթները Եվրատեսիլում: Ես այն ժամանակ փոքր էի, բայց հիշում եմ, թե ինչպես էի հպարտանում, որ հայ մարդը կանգնած է աշխարհի բեմում: Դուք ինձ սովորեցրիք, որ երազանքները սահմաններ չունեն:

Եվ հենց այդ երազանքն էր, որ ինձ բերեց այստեղ՝ Միացյալ Նահանգներ: Ես աշխատել եմ օր ու գիշեր, խնայել եմ ամեն մի լումա, գտել եմ մարդկանց, որոնք օգնել են ինձ վիզա ստանալ, և եկել եմ այստեղ՝ գիտենալով, որ Դուք այս երկրում եք․․․ Ես չգիտեմ՝ կհանդիպե՞մ Ձեզ, թե ոչ, բայց նույնիսկ այդ հույսը բավական է, որ ես առաջ գնամ: Երբ ես լսում եմ Ձեր և Անիի բաժանման մասին լուրերը, ես մտածում եմ այն մասին, թե որքան դժվար կարող է լինել Ձեզ համար: Եվ ես ուզում եմ, որ Դուք իմանաք, որ նույնիսկ եթե այդ լուրերը ճիշտ են, նույնիսկ եթե Դուք և Անին այլևս միասին չեք, Դուք երբեք մենակ չեք: Ձեր երկրպագուները, ես, մենք բոլորս Ձեզ հետ ենք:

Ես հիշում եմ, թե ինչպես էի երազում Ձեր համերգին լինելու մասին: Ես պատկերացնում էի, որ մի օր կկանգնեմ Ձեր առջև և կասեմ՝ «Անդրե, Ձեր երաժշտությունը ինձ ուժ է տվել»: Եվ հիմա, երբ ես այստեղ եմ՝ Ամերիկայում, ես չգիտեմ՝ կդառնա՞ դա իրականություն, թե ոչ: Բայց ես չեմ դադարում երազել: Ես աշխատում եմ, սովորում եմ, փորձում եմ իմ տեղը գտնել այս օտար երկրում, և ամեն օր մտածում եմ Ձեր մասին: Դա ոչ թե այն սերն է, որ կինը կարող է տածել տղամարդու հանդեպ, այլ այն սերը, որ մի երիտասարդ հայուհի կարող է ունենալ մեկի հանդեպ, ով իրեն ցույց է տվել, որ կյանքը կարող է լինել գեղեցիկ՝ չնայած ամեն ինչին․․․ Հա, չմոռանամ ասել շատ կարևոր մեկ այլ բան, որ կուզենամ բոլորը լսեն։

Ես ուզում եմ դիմել բոլոր նրանց, ովքեր կկարդան այս նամակը և, գուցե, կքննադատեն ինձ: Դուք, ովքեր կասեք, որ ես խելագար եմ, որ հեռու եմ գնացել, որ մի հայ աղջիկը չպետք է թողնի իր հայրենիքը և օվկիանոս անցնի՝ հետևելու մի երազանքի, որն, ի վերջո, կարող է իրականություն չդառնալ: Ես չեմ խնդրում Ձեզ հասկանալ ինձ, բայց խնդրում եմ՝ հարգեք իմ ընտրությունը: Ես Գոհարն եմ՝ մի հայուհի, որն իր սրտով է առաջնորդվում, և եթե դա սխալ է, ապա ես պատրաստ եմ կրել այդ սխալի բեռը: