Շփոթվեցի, չիմացա ինչ անեմ, երբ գործընկերուհիս խնդրեց արձակել կրծքկալը․․․

Շփոթվեցի, չգիտեի ինչ անեմ, երբ գործընկերուհիս խնդրեց արձակել կրծքկալը․․․Մի անգամ մի քանի թուղթ պատճենահանելու համար պետք է գրասենյակ գնայի: Մտա այն սենյակը, որտեղ տեղադրված էր պատճենահանող սարքը (այն շոգեբաղնիք է հիշեցնում, մի օդորակիչը չի աշխատում):

Այնտեղ բացի մոտիկ սեղանի մոտ ջանասիրաբար հսկայական քանակությամբ փաստաթղթեր պատճենահանող աղջկանից,ոչ ոք չկար: Ես փակեցի դուռը, աղջիկն առանց իմ կողմ շրջվելու ասում է.

-Լսիր, խնդրում եմ դուռը փակիր և մի րոպեով մոտ արի…

Ես մեխանիկորեն կատարում եմ նրա խնդրանքը՝ մոտենում եմ և կանգնում նրա մեջքի հետևում: Այն, որ նա ինձ հետ «տնական» էր, այն ժամանակ ինձ բացարձակ չհուզեց: Եվ այդ ժամանակ նա հանում է վերնաշապի-կը… Ես շշմած եմ…Ասում է.

-Վայ էս սինթետիկան…Օգնիր արձակել կոճակը:

Արձակեցի: Մտածում եմ, ի՞նչ է հորինել: Այդ ընթացքում աղջիկը հանում է կրծկալը, շպրտում սեղանին, որից հետո, հենց այդպես աթո ռին նստաց կռանում է և հանում մյուս ներքնաշորը ու դնում կրծկալի կողքին, վերցնում է ոչ մեծ օդափոխիչը և դնում սեղանի տակ, հենվում է աթոռի հենակին և ասում.

-Այ այսպես լավ է, պատուհա՞նն էլ բացենք

Այդ բառերից հետո շրջվում է դեպի ինձ միայն կիսաշրջազգեստով…Համր տեսարան. Ոչ մի ճիչ: Միայն հսկայական կլորացած աչքեր և շշուկով հարց.

-Իսկ ու՞ր է Իռկան:

աղբյուր