Ամալյան Հովհաննիսյանի հեղինակային «LIFEROOM» հաղորդման «ՍԵՐ» շարքը հերթական անգամ բացեց մի պատմություն, որը դուրս է շոուբիզնեսի սովորական փայլից ու գնում է ավելի խոր՝ մարդու, զգացմունքների, հասարակության վերաբերմունքի և ներքին պայքարի մասին։ Այս անգամ հաղորդման հյուրերն էին դերասան Լևոն Մկրտչյանը և նրա սիրելին՝ դերասանուհի Էվելինա Ստեփանյանը․ զույգ, որի հարաբերությունները տարիներով ձևավորվել են ոչ թե հանրային ուշադրության, այլ լռության, վստահության և փոխադարձ հասունացման մեջ։

Լևոնն ու Էվելինան իրար ճանաչում են արդեն յոթ տարի։ Այդ տարիները եղել են ընկերության, միմյանց ճանաչելու, ընդունելու ու կողք կողքի աճելու շրջան։ Ընկերությունից դեպի սեր անցումը նրանց համար եղել է բնական, առանց աղմուկի ու ցուցադրական ժեստերի։ Նրանք երկար ժամանակ գիտակցաբար խուսափել են հանրային դաշտում միասին երևալուց՝ պահպանելով իրենց հարաբերությունների անձնական տարածքը։ Սակայն մեկ տարի առաջ զույգը ԶԱԳՍ է գրանցել՝ Լևոնի խոսքով՝ տուն գնելու նպատակով, իսկ այժմ արդեն պատրաստվում են ամուսնության՝ ավելի լայն, իրական ու պաշտոնական իմաստով։

Այն պահը, երբ Լևոնի և Էվելինայի համատեղ լուսանկարները հայտնվեցին համացանցում, դարձավ շրջադարձային։ Հանրության մի մասը, փոխարենը շնորհավորելու, սկսեց արձագանքել կտրուկ, երբեմն նույնիսկ գռեհիկ մեկնաբանություններով։ Սա ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, թե որքան դաժան կարող է լինել հանրային կարծիքը, հատկապես այն ժամանակ, երբ այն բախվում է մարդկանց սեփական պատկերացումներին ու սպասումներին։

Էվելինա Ստեփանյանը անկեղծորեն խոստովանում է, որ իր և Լևոնի որոշումը՝ վերջապես երևալ հանրության առաջ, երկար մտածված է եղել։ Նրանք հասկացել են, որ անիմաստ է թաքնվել, երբ շուտով լինելու է հարսանիք, բազմաթիվ հյուրեր, հրապարակային պահեր, և ամեն ինչ վերահսկելը պարզապես անհնար կլինի։ «Որոշեցինք, որ ավելի լավ է մարդիկ մեզ ճանաչեն մեզնից»,- ասում է Էվելինան։

Սակայն այդ «ճանաչումը» իր հետ բերեց ոչ միայն հետաքրքրություն, այլ նաև ծանր փորձություն։ Էվելինան շատ հստակ և հասուն կերպով է մեկնաբանում ստեղծված իրավիճակը։ Նրա խոսքով՝ Լևոն Մկրտչյանը հմայիչ տղամարդ է, և բնական է, որ շատերը նրան իդեալական կերպար են դարձրել իրենց երևակայության մեջ։ Ոմանք իրենց են պատկերացրել նրա կողքին, մյուսները՝ իրենց աղջիկներին, դեռահասների համար նա դարձել է իդեալ։ Այդ պատկերը տարիներով ձևավորվել է հանրության գիտակցության մեջ, և երբ իրականությունը չի համընկնում այդ երևակայության հետ, առաջանում է զայրույթ։

Էվելինան հասկանում է, որ շատ մարդիկ ունեցել են իրենց համոզմունքները, իրենց «կատարյալ» պատկերացումները Լևոնի կողքին տեսնելու մասին։ Մեկը պատկերացրել է բաց շազերով աղջիկ, մեկը՝ ավելի բարձրահասակ, մեկը՝ ավելի նիհար կամ ավելի «դասական» արտաքինով։ Եվ հանկարծ հայտնվում է Էվան՝ ազգությամբ հայ, բայց արտաքինով գուցե մի քիչ արտասովոր տվյալ մարդկանց համար։ Այդ անհամապատասխանությունն է, որ դառնում է դժգոհության և ագրեսիայի պատճառ։

Սակայն Էվելինան չի ընդունում այդ հարձակումները որպես անձնական վիրավորանք։ Նրա խոսքում կա խոր վերլուծություն և ներքին հանգստություն։ Նա բացահայտ ասում է՝ բացասական, գռեհկագույն խոսույթով մարդիկ հիմնականում երջանիկ չեն։ Նրանք կամ դժգոհ են իրենց կյանքից, կամ ապրում են ներքին դատարկություն, որը փորձում են լցնել ուրիշների վրա հարձակումներով։ Այս խոսքերը գալիս են ոչ թե վիրավորված մարդու, այլ ինքն իրեն ճանաչող, կայացած կնոջ կողմից։

Լևոն Մկրտչյանի դերը այս պատմության մեջ ևս կարևոր է։ Նա ոչ միայն սիրող տղամարդ է, այլ նաև պաշտպանող գործընկեր։ Զույգի հարաբերություններում ակնհայտ է փոխադարձ հարգանքը և թիմային մտածողությունը։ Նրանք միասին են անցնում թե՛ սիրո հաճելի փուլերը, թե՛ հանրային քննադատության ծանր փորձությունը։ Լևոնի համար Էվելինան պարզապես սիրելի չէ, այլ այն մարդը, որի կողքին նա ընտրել է իր ապագան։

Այս պատմությունը շատ ավելին է, քան պարզապես երկու հայտնի մարդկանց սիրավեպ։ Այն խոսում է մեր հասարակության մասին, այն մասին, թե որքան հաճախ ենք մենք սեփական սպասումները դնում ուրիշների կյանքի վրա, և որքան արագ ենք դատում՝ առանց ճանաչելու։ Այն նաև հիշեցնում է, որ սերը չի պարտավորվում համապատասխանել հանրային ճաշակին, չափանիշներին կամ երևակայություններին։

Լևոն Մկրտչյանի և Էվելինա Ստեփանյանի հարաբերությունները կառուցված են ոչ թե արտաքին աղմուկի, այլ ներքին վստահության վրա։ Նրանք ընտրել են իրար՝ գիտակցաբար, երկար ճանապարհ անցնելուց հետո։ Եվ հենց այդ ընտրությունն է նրանց ուժը։ Հանրային քննադատությունը կարող է լինել աղմկոտ, բայց ժամանակավոր, իսկ իրական սերը՝ լուռ, բայց կայուն։

Այս զույգի պատմությունը հիշեցում է, որ երջանկությունը չի չափվում հավանումների քանակով կամ մեկնաբանությունների տոնով։ Այն ապրում է այնտեղ, որտեղ կա փոխադարձ ընդունում, հասկացողություն և պատրաստակամություն միասին դիմակայելու ցանկացած փորձության։