Իմ սեփական ձեռքերով կործանեցի աղջկաս կյանքը․․․Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ իմ մեղքի համար

Իմ սեփական ձեռքերով կործանեցի աղջկաս կյանքը․․․Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ իմ մեղքի համար։ Մեղք գործելը շատ հեշտ է, մինչդեռ մեղքեր չգործելը մեծ ջանքեր է պահանջում, իսկ դրանք խոստովանելը շատ ցավոտ է:

«Ահա իմ դեպքում էլ մեծ մեղքս խոստովանելը պարզապես հավասարազոր էր մահվան: Ես 55 տարեկան եմ: Ողջ կյանքիս ընթացքում ոչ մի անգամ մեղք չէի գործել: Փորձում էի ապրել օրինական կերպով, սակայն 20 տարի առաջ ես հարազատ աղջկաս նկատմամբ մեղք գործեցի:

Այդ մեղքիս պատճառով աղջիկս մինչ օրս տառապում է: Նա կյանք չունի, իսկ ես վախենում եմ խոստովանել, վախենում եմ կորցնել:20 տարի առաջ 15-ամյա աղջիկս ասաց, որ հղի է: Դա ինձ համար իսկական շոկ էր: Ես նրան միայնակ էի մեծացրել, հաշվապահ էի աշխ ատել ու առավոտից երեկո ամեն ինչ արել, որպեսզի նա ոչ մի բանի կարիք չունենա:

Նա միշտ տանն էր գիշերում, և ոչ մի առիթ չկար, որպեսզի նա հղիանար: Հաջորդ օրը մենք այցելեցինք գինեկոլոգին, ով ասաց, որ աղջ իկս գտնվում էր հղիության 10-րդ շաբաթում:Բժիշկն աղջկաս խնդրեց սենյակից դուրս գալ և ինձ հետ առանձին խոսել:Նա ասաց, որ չի կարելի աբորտ անել, քանի որ այդ դեպքում մեծ է հավանականությունը, որ աղջիկս չբեր դառնա:

Այդ նույն օրը՝ երեկոյան, ծանոթացա երեխայի հոր՝ Անտոնի հետ, ով երկու տարով մեծ էր աղջկանիցս, դեռ սովորում էր և միայն տատ իկ ուներ:Նրանք նստել իրար ձեռք բռնած խոսում էին, պատմում, թե ինչքան են սիրում միմյանց, իսկ ես՝ հիմարս, անդադար երկմտում էի աբորտ անելու ու չանելու մասին:

Հաջորդ օրը՝ աշխատանքի վայրում, խորհուրդ հարցրեցի գործընկերուհուցս, ով ուրիշ հիվանդանոցի հասցե տվեց: Ես և աղջիկս գնա ցինք այդ հասցեով, այնտեղ ստուգեցին աղջկաս և ասացին, որ ամեն ինչ նորմալ է: Հետո միայնակ մտա բժշկի մոտ և պատմեցի մտա դրություններիս մասին:

Նա առաջարկեց ոչ թե աբորտ անել, այլ երեխայի ծնվելուց հետո նրան թողնել հիվանդանոցում: Պայմանավորվեցինք, որ աղջիկս հենց այդ հիվանդանոցում էլ կծննդաբերի: Ամբողջ հղիության ընթացքում Անտոնն աղջկաս հետ մեկ կռվում էր, մեկ հաշտվում՝ երեխային անուն մտածելով:

Աղջիկս ծննդաբերեց ապրիլի 6-ին, կեսարյան հատման միջոցով: Նա տղա ունեցավ 3 կգ 700 գրամ քաշով: Բժիշկն ինձ հարցրեց, թե ար դյոք ես չեմ փոշմանել: Բայց ես անդրդվելի էի, գրեցի, որ հրաժարվում եմ երեխայից մոր փոխարեն, իսկ երբ աղջիկս արթնացավ, բժիշկ ները նրան ասացին, որ երեխան մահացած է ծնվել:

Բնականաբար աղջիկս հիսթերիայի մեջ ընկավ, երկար ժամանակ չէր կարողանում հաշտվել այդ մտքի հետ: Ձեզ հիմա կթվա, թե այս ամենը սարսափ ֆիլմից մի հատված է, բայց ավաղ դա իմ անձնական պատմությունն է: Այդ օրվանից 20 տարի է անցել: Աղջիկս երեք տարի անց ամուսնացավ Անտոնի հետ: Նրա տատը մահացավ, իսկ ամբողջ ունեցվածքը թողեց Անտոնին:

Աղջիկս ավարտեց համալսարանը, լավ աշխատանք ունի, նրանք միասին ունեն ամեն ինչ, բացի երեխաներից:Աղջիկս արդեն 10 տարի է ինչ բուժվում է, սակայն անարդյունք: Երկու տարի առաջ որոշեցինք արհեստական բեղմնավորման դիմել: Այդ նպատակով վաճառեցի հսկա տունս, գումարը տվեցի նրանց այդ ամենը կազմակերպելու համար:

Երեք փորձից հետո աղջկաս սարսափելի ախտորոշում տվեցին՝ չբերություն: Այդ պահից սկսած աղջկաս և Անտոնի միջև տարաձայն ություններ սկսվեցին: Տղան երեխա էր ուզում, իսկ աղջիկս չէր կարողանում նրա ցանկությունն իրականություն դարձնել: Մի օր լաց լինելով աղջիկս մեր տուն եկավ և ասաց, որ ստիպված է բաժանվել Անտոնից, մինչդեռ ամեն ինչ այլ ընթացք կունենար, եթե իրենց երեխան ողջ լիներ:

Ինքը թեկուզև առանց Անտոնի միայնակ չէր լինի: Այդ ամենը լսելիս՝ սրտիցս արյուն էր կաթում:Սեփական ձեռքերովս քանդել էի աղջ կաս տունը, խորտակել նրա կյանքը:

Նա օր օրի մարում է հուսահատությունից ու տխրությունից:Ես ուզում էի նրան ամեն ինչ պատմել, բայց չգիտեմ, թե ինչպես կարձագ անքի:Երեխային այժմ փնտրելն անօգուտ է, չգիտես էլ, թե ինչ կլինի հետո: Այժմ նստած գրում եմ այս ամենի մասին ու լաց լինում:

-Աստվա՛ծ, ների՛ր ինձ իմ մեղքի համար»:

Աղբյուր