Երևանը կրկին արթնացավ ծանր լռության մեջ։ Քաղաքը, որը երբեք ամբողջովին չի քնում, այդ գիշեր կարծես պահել էր շունչը։ Առավոտյան տարածված լուրը անտեսանելի, բայց խոր վերք հասցրեց մարդկանց հոգիներին։ Այն վայրը, որով ամեն օր հարյուրավոր մեքենաներ են անցնում, այն շրջանը, որը սովորաբար մարդկանց կապում է իրենց առօրյա կյանքի հետ, այդ օրը դարձավ վշտի և հարցերի կենտրոն։

Ականատեսների խոսքով՝ դեպքի վայրը պատված էր սառը լռությամբ։ Ոստիկանների և փրկարարների ներկայությունը միայն ուժեղացնում էր լարվածությունը։ Մարդիկ կանգնած էին, նայում, բայց չէին կարողանում խոսել։ Այդ լռության մեջ յուրաքանչյուրը փորձում էր հասկանալ, թե ինչպես կարող էր երիտասարդ կյանքը այդքան անսպասելիորեն ընդհատվել։

Հոգեբանների կարծիքով՝ նման դեպքերը պետք է դառնան ազդակ՝ երիտասարդների ներքին переживанияներին ավելի լուրջ վերաբերվելու համար։ Շատ հաճախ նրանք ժպտում են, շփվում, ապրում սովորական կյանքով, բայց ներսում կրում են ծանր բեռներ, որոնց մասին չեն խոսում։ Իսկ երբ այդ լռությունը չափազանց երկար է տևում, այն կարող է ճակատագրական դառնալ։

Քաղաքը կշարունակի ապրել, մեքենաները կրկին կանցնեն նույն ճանապարհով, մարդիկ կշտապեն իրենց գործերով։ Բայց այդ վայրը երկար ժամանակ կմնա հիշողության մեջ՝ որպես հիշեցում, որ յուրաքանչյուր անցորդի հետևում կարող է թաքնված լինել մի պատմություն, որը մենք չենք տեսնում։ Եվ, գուցե, հենց այդ անտեսանելի պատմություններն են ստիպում մեզ ավելի ուշադիր լինել միմյանց նկատմամբ։

Այս միջադեպը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, որ ցավը գալիս է լուռ՝ առանց նախազգուշացման։ Եվ միայն այդ պահին քաղաքը գիտակցում է, որ ևս մեկ երիտասարդ կյանք դարձել է լռության զոհ։

24-ամյա երիտասարդը, որի անունը դեռ չի հրապարակվում, նախնական տվյալներով երկար ժամանակ համարվել է անհետ կորած։ Նրա ընտանիքը օրեր շարունակ սպասել է զանգի, որևէ լուրի, որևէ նշանի։ Ամեն անցնող ժամի հետ հույսը դառնում էր ավելի ծանր, իսկ տագնապը՝ ավելի խեղդող։ Եվ հենց այդ հույսի փլուզումն էլ դարձավ ամենածանր հարվածը։

Մերձավորների համար այս լուրը դարձավ ոչ միայն ցավ, այլև չպատասխանված հարցերի շղթա։ Ինչպե՞ս, ինչո՞ւ, ո՞վ էր վերջինը, ով նրան տեսել էր։ Այս հարցերը կախված էին օդում, և դրանց պատասխանները մինչ օրս մնում են անորոշ։ Քննությունը շարունակվում է, սակայն օրեցօր ընտանիքի վիշտը խորանում է։

Սոցիալական ցանցերում արձագանքները բազմազան էին։ Ոմանք գրում էին երիտասարդների խնդիրների լռեցման մասին, մյուսները խոսում էին հոգեբանական աջակցության բացակայության մասին, իսկ երրորդները՝ քաղաքային անվտանգության ծառայությունների թերությունների մասին։ Բայց բոլոր գրառումներն объединում էր մեկ զգացում՝ ցավն ու անարդարության զգացումը։

Երբ ընդհատվում է երիտասարդ կյանքը, դա պարզապես մեկ ընտանիքի կորուստ չէ․ դա ամբողջ հասարակության ձախողումն է։

Երևանը կրկին արթնացավ ծանր լռության մեջ։ Քաղաքը, որը երբեք ամբողջովին չի քնում, այդ գիշեր կարծես պահել էր շունչը։ Առավոտյան տարածված լուրը անտեսանելի, բայց խոր վերք հասցրեց մարդկանց հոգիներին։ Այն վայրը, որով ամեն օր հարյուրավոր մեքենաներ են անցնում, այն շրջանը, որը սովորաբար մարդկանց կապում է իրենց առօրյա կյանքի հետ, այդ օրը դարձավ վշտի և հարցերի կենտրոն։

Ականատեսների խոսքով՝ դեպքի վայրը պատված էր սառը լռությամբ։ Ոստիկանների և փրկարարների ներկայությունը միայն ուժեղացնում էր լարվածությունը։ Մարդիկ կանգնած էին, նայում, բայց չէին կարողանում խոսել։ Այդ լռության մեջ յուրաքանչյուրը փորձում էր հասկանալ, թե ինչպես կարող էր երիտասարդ կյանքը այդքան անսպասելիորեն ընդհատվել։

Հոգեբանների կարծիքով՝ նման դեպքերը պետք է դառնան ազդակ՝ երիտասարդների ներքին переживанияներին ավելի լուրջ վերաբերվելու համար։ Շատ հաճախ նրանք ժպտում են, շփվում, ապրում սովորական կյանքով, բայց ներսում կրում են ծանր բեռներ, որոնց մասին չեն խոսում։ Իսկ երբ այդ լռությունը չափազանց երկար է տևում, այն կարող է ճակատագրական դառնալ։

Քաղաքը կշարունակի ապրել, մեքենաները կրկին կանցնեն նույն ճանապարհով, մարդիկ կշտապեն իրենց գործերով։ Բայց այդ վայրը երկար ժամանակ կմնա հիշողության մեջ՝ որպես հիշեցում, որ յուրաքանչյուր անցորդի հետևում կարող է թաքնված լինել մի պատմություն, որը մենք չենք տեսնում։ Եվ, գուցե, հենց այդ անտեսանելի պատմություններն են ստիպում մեզ ավելի ուշադիր լինել միմյանց նկատմամբ։

Այս միջադեպը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, որ ցավը գալիս է լուռ՝ առանց նախազգուշացման։ Եվ միայն այդ պահին քաղաքը գիտակցում է, որ ևս մեկ երիտասարդ կյանք դարձել է լռության զոհ։

24-ամյա երիտասարդը, որի անունը դեռ չի հրապարակվում, նախնական տվյալներով երկար ժամանակ համարվել է անհետ կորած։ Նրա ընտանիքը օրեր շարունակ սպասել է զանգի, որևէ լուրի, որևէ նշանի։ Ամեն անցնող ժամի հետ հույսը դառնում էր ավելի ծանր, իսկ տագնապը՝ ավելի խեղդող։ Եվ հենց այդ հույսի փլուզումն էլ դարձավ ամենածանր հարվածը։

Մերձավորների համար այս լուրը դարձավ ոչ միայն ցավ, այլև չպատասխանված հարցերի շղթա։ Ինչպե՞ս, ինչո՞ւ, ո՞վ էր վերջինը, ով նրան տեսել էր։ Այս հարցերը կախված էին օդում, և դրանց պատասխանները մինչ օրս մնում են անորոշ։ Քննությունը շարունակվում է, սակայն օրեցօր ընտանիքի վիշտը խորանում է։

Սոցիալական ցանցերում արձագանքները բազմազան էին։ Ոմանք գրում էին երիտասարդների խնդիրների լռեցման մասին, մյուսները խոսում էին հոգեբանական աջակցության բացակայության մասին, իսկ երրորդները՝ քաղաքային անվտանգության ծառայությունների թերությունների մասին։ Բայց բոլոր գրառումներն объединում էր մեկ զգացում՝ ցավն ու անարդարության զգացումը։

Երբ ընդհատվում է երիտասարդ կյանքը, դա պարզապես մեկ ընտանիքի կորուստ չէ․ դա ամբողջ հասարակության ձախողումն է։