Այս ուղերձը նախապես պլանավորված չէր և առավել ևս՝ պաշտոնական չէր։ Այն հնչեց կտրուկ, կոշտ և առանց սովորական դիվանագիտական ձևակերպումների։ Քյոխը ազգին դիմեց ոչ թե որպես պաշտոնյա և ոչ թե որպես քաղաքական գործիչ, այլ որպես զինվորական՝ մարդ, ով չափազանց լավ գիտի ժամանակ կորցնելու գինը և անտարբերության հետևանքները։

«Ես խոսում եմ ոչ թե հարմարավետ աշխատասենյակից։ Ես խոսում եմ որպես մարդ, ով պատերազմը տեսել է դեմ առ դեմ և հասկանում է, թե ինչով է ավարտվում ժողովրդի ապատիան», — այս խոսքերով սկսվեց արտակարգ հայտարարությունը, որն արդեն իսկ հասարակության մեջ բուռն արձագանք է առաջացրել։

Նրա խոսքով՝ այսօր երկիրը գտնվում է թաքնված, բայց չափազանց վտանգավոր փուլում։ Սպառնալիքը միշտ չէ, որ հնչում է պայթյունի կամ կրակոցի պես․ երբեմն այն արտահայտվում է լռության, հոգնածության և անտարբերության մեջ։ Հենց սա էլ, Քյոխի կարծիքով, դառնում է ազգի դեմ կիրառվող գլխավոր զենքը։ Նա բացահայտ հայտարարեց, որ հասարակությունը աստիճանաբար սովորում է անհանգստացնող լուրերին, դադարում է հարցեր տալ և կորցնում է դիմադրելու կարողությունը։ «Երբ ժողովուրդը սկսում է տեղի ունեցողը ընկալել որպես անխուսափելիություն, նա արդեն կիսով չափ պարտված է», — ընդգծեց նա։

Ուղերձը խնդրանք չէր, այլ պահանջ։ Պահանջ՝ արթնանալ, միավորվել և դադարել սպասել, թե ճակատագրական որոշումները ինչ-որ մեկը կկայացնի մեր փոխարեն։ Քյոխը հիշեցրեց, որ պատմությունը բազմիցս ապացուցել է՝ ոչ մի արտաքին դաշնակից ի վիճակի չէ պաշտպանել երկիրը այնպես, ինչպես սեփական ժողովուրդը։

Առանձնահատուկ ուշադրություն նա հատկացրեց տեղեկատվական դաշտին։ Նրա խոսքով՝ այսօր ընթանում է պատերազմ առանց խրամատների՝ պատերազմ մարդկանց գիտակցության համար։ Սուտը, փաստերի խեղաթյուրումը, նպատակային վախեցումը և լուրերում տիրող քաոսը քայքայում են հասարակությունը ներսից։ «Եթե մենք դադարենք տարբերել ճշմարտությունը պարտադրված պատրանքից, հետևանքները աղետալի կլինեն», — հայտարարեց նա։ Նրա ձայնում հիստերիա չկար, այլ սառը անհանգստություն։ Նա խոսեց երիտասարդների մասին, ովքեր հավատում էին, որ իրենց ջանքերն իմաստ ունեն, զինվորների մասին, ովքեր իրենց ուժերը նվիրում էին՝ վստահ լինելով, որ թիկունքում նրանց աջակցում են ոչ թե խոսքերով, այլ գործով։ «Մենք իրավունք չունենք դավաճանելու այդ հավատին», — նշեց Քյոխը։

Նա չխոստացավ հեշտ լուծումներ և չնկարագրեց լուսավոր պատրանքներ։ Նրա խոսքը նախազգուշացում էր․ ժամանակը գործում է մեր դեմ, եթե մենք շարունակում ենք լուռ ու տարանջատված մնալ։ Ամեն անգործության օր մեծացնում է ապագա կորուստների գինը։

Այս ուղերձը դարձավ一种 տագնապի ազդանշան։ Այն ստիպում է մտածել ոչ միայն շուրջը տեղի ունեցողի, այլև յուրաքանչյուրի անձնական պատասխանատվության մասին։ Որովհետև, ինչպես ընդգծեց Քյոխը, պատմությունը միշտ խիստ է դատում նրանց, ովքեր նախընտրել են մնալ կողքի վրա։

Այսօր այդ ձայնը դեռ լսելի է։ Եվ նրանից, թե արդյոք այն կլսվի, կախված է շատ ավելին, քան առաջին հայացքից կարող է թվալ։ Սա պարզապես խոսքեր չեն․ սա նախազգուշացում է, որին կարող է հետևել կամ արթնացում, կամ անդառնալի հետևանքներ։

Is this conversation helpful so far?

Այս ուղերձը նախապես պլանավորված չէր և առավել ևս՝ պաշտոնական չէր։ Այն հնչեց կտրուկ, կոշտ և առանց սովորական դիվանագիտական ձևակերպումների։ Քյոխը ազգին դիմեց ոչ թե որպես պաշտոնյա և ոչ թե որպես քաղաքական գործիչ, այլ որպես զինվորական՝ մարդ, ով չափազանց լավ գիտի ժամանակ կորցնելու գինը և անտարբերության հետևանքները։

«Ես խոսում եմ ոչ թե հարմարավետ աշխատասենյակից։ Ես խոսում եմ որպես մարդ, ով պատերազմը տեսել է դեմ առ դեմ և հասկանում է, թե ինչով է ավարտվում ժողովրդի ապատիան», — այս խոսքերով սկսվեց արտակարգ հայտարարությունը, որն արդեն իսկ հասարակության մեջ բուռն արձագանք է առաջացրել։

Նրա խոսքով՝ այսօր երկիրը գտնվում է թաքնված, բայց չափազանց վտանգավոր փուլում։ Սպառնալիքը միշտ չէ, որ հնչում է պայթյունի կամ կրակոցի պես․ երբեմն այն արտահայտվում է լռության, հոգնածության և անտարբերության մեջ։ Հենց սա էլ, Քյոխի կարծիքով, դառնում է ազգի դեմ կիրառվող գլխավոր զենքը։ Նա բացահայտ հայտարարեց, որ հասարակությունը աստիճանաբար սովորում է անհանգստացնող լուրերին, դադարում է հարցեր տալ և կորցնում է դիմադրելու կարողությունը։ «Երբ ժողովուրդը սկսում է տեղի ունեցողը ընկալել որպես անխուսափելիություն, նա արդեն կիսով չափ պարտված է», — ընդգծեց նա։

Ուղերձը խնդրանք չէր, այլ պահանջ։ Պահանջ՝ արթնանալ, միավորվել և դադարել սպասել, թե ճակատագրական որոշումները ինչ-որ մեկը կկայացնի մեր փոխարեն։ Քյոխը հիշեցրեց, որ պատմությունը բազմիցս ապացուցել է՝ ոչ մի արտաքին դաշնակից ի վիճակի չէ պաշտպանել երկիրը այնպես, ինչպես սեփական ժողովուրդը։

Առանձնահատուկ ուշադրություն նա հատկացրեց տեղեկատվական դաշտին։ Նրա խոսքով՝ այսօր ընթանում է պատերազմ առանց խրամատների՝ պատերազմ մարդկանց գիտակցության համար։ Սուտը, փաստերի խեղաթյուրումը, նպատակային վախեցումը և լուրերում տիրող քաոսը քայքայում են հասարակությունը ներսից։ «Եթե մենք դադարենք տարբերել ճշմարտությունը պարտադրված պատրանքից, հետևանքները աղետալի կլինեն», — հայտարարեց նա։ Նրա ձայնում հիստերիա չկար, այլ սառը անհանգստություն։ Նա խոսեց երիտասարդների մասին, ովքեր հավատում էին, որ իրենց ջանքերն իմաստ ունեն, զինվորների մասին, ովքեր իրենց ուժերը նվիրում էին՝ վստահ լինելով, որ թիկունքում նրանց աջակցում են ոչ թե խոսքերով, այլ գործով։ «Մենք իրավունք չունենք դավաճանելու այդ հավատին», — նշեց Քյոխը։

Նա չխոստացավ հեշտ լուծումներ և չնկարագրեց լուսավոր պատրանքներ։ Նրա խոսքը նախազգուշացում էր․ ժամանակը գործում է մեր դեմ, եթե մենք շարունակում ենք լուռ ու տարանջատված մնալ։ Ամեն անգործության օր մեծացնում է ապագա կորուստների գինը։

Այս ուղերձը դարձավ一种 տագնապի ազդանշան։ Այն ստիպում է մտածել ոչ միայն շուրջը տեղի ունեցողի, այլև յուրաքանչյուրի անձնական պատասխանատվության մասին։ Որովհետև, ինչպես ընդգծեց Քյոխը, պատմությունը միշտ խիստ է դատում նրանց, ովքեր նախընտրել են մնալ կողքի վրա։

Այսօր այդ ձայնը դեռ լսելի է։ Եվ նրանից, թե արդյոք այն կլսվի, կախված է շատ ավելին, քան առաջին հայացքից կարող է թվալ։ Սա պարզապես խոսքեր չեն․ սա նախազգուշացում է, որին կարող է հետևել կամ արթնացում, կամ անդառնալի հետևանքներ։

Is this conversation helpful so far?