Ամեն ինչ սկսվեց, երբ հանդիսատեսը հավաքվել էր մեծ դահլիճում՝ պատրաստ լինելով վայելելու Տաթև Ասատրյանի մենահամերգը։ Նրան բոլորը սիրում էին, նրա ձայնն ու տաղանդը հայտնի էին բոլորին, բայց այդ երեկոն խոստանում էր լինել մի փոքր ավելի յուրահատուկ։ Ամենը ընթացավ սովորական հունով՝ նախ ելույթները, երաժշտական համատեղ կատարումները, իսկ հետո…

 

Բեմը անսպասելիորեն լուսավորվեց մի տարօրինակ կերպարի առկայությամբ։ Նժդեհը, հայտնի իր խորհրդանշական կերպարով ու վառ ինքնատիպությամբ, կանգնեց դահլիճի ուշադրության կենտրոնում։ Նա դհոլը ձեռքը վերցրեց, և հնչեց առաջին զարկը՝ կարծես ամբողջ դահլիճը մի պահ սառեց, շունչները պահած։

 

 

Դհոլի ձայնը տարօրինակորեն հուզիչ էր։ Կարճ ժամանակում այն փոխվեց ոչ միայն որպես երաժշտական կատարում, այլ որպես պատմություն, հաղորդակցություն հանդիսատեսի հետ։ Հրաշալի համադրությամբ՝ Տաթևի ձայնն ու Նժդեհի դհոլը միացան, ստեղծելով էներգիա, որը գրավեց յուրաքանչյուր մարդու ուշադրությունը։ Շուրջբոլորը մարդիկ ոչ միայն լսում էին երաժշտությունը, այլև զգում՝ ի՞նչպիսին է մարդկային սրտի ու ոգու ճակատագիրը։Համերգի ընթացքում Նժդեհի դհոլի ելույթը վերածվեց խորհրդանշանային պահի. այն կարծես թե հաղորդում էր այն պատմությունը, որը մենք սովորաբար լսում ենք գրքերից, պատմական փաստերից, բայց հիմա տեսնում էինք կենդանի ներկայության մեջ։ Ոչ ոք չէր սպասում, որ նման կերպար, որը սովորաբար հիշատակվում է պատմության էջերում, կենդանի կերպով ներկայանա, և հնչեցնի երաժշտություն, որը առնչվում է բոլոր ժամանակներին։

 

Մարդիկ ծափահարում էին, ոմանք նույնիսկ արցունքներ էին աչքերին՝ հուզված այդ հանկարծակի ու անսպասելի միացությամբ։ Շատերը նկատեցին, որ դհոլի զարկերն իրոք կարծես խոսում էին մարդկանց հետ, պատմում անցյալի մարտերի մասին, հիշեցնում մարդկային ուժի ու համառության մասին։ Տաթևը շարունակեց երգել՝ ավելացնելով իր երգի զգայունությունը, և երկու արվեստների՝ երաժշտության և պատմության համադրությունը դարձավ մի յուրօրինակ փառատոն, մի փորձ, որը հազվադեպ է հանդիպում:Եվ այս ամենի ընթացքում Նժդեհի կերպարը ոչ միայն դհոլ նվագում էր, այլև հանդիսատեսին հուշում էր, որ պատմությունը կարող է կենդանի լինել, երբ այն փոխանցվում է արվեստի միջոցով։ Հենց այս պահն էլ դարձավ համերգի ամենասպասված ու հիշվող մասը։

 

Եվ այս ամենի ընթացքում Նժդեհի կերպարը ոչ միայն դհոլ նվագում էր, այլև հանդիսատեսին հուշում էր, որ պատմությունը կարող է կենդանի լինել, երբ այն փոխանցվում է արվեստի միջոցով։ Հենց այս պահն էլ դարձավ համերգի ամենասպասված ու հիշվող մասը։Եվ վերջում, երբ կատարումը ավարտվեց, մարդիկ կանգնած ծափահարեցին, ոմանք դեռ չեն կարողանում խոսքեր գտնել այդ հուզիչ պահին։ Նժդեհը հեռացավ բեմից, բայց նրա թողած հետքը՝ երաժշտության ու խորհրդանշականության միջոցով, մնաց բոլորի սրտերում։ Տաթևը, շարունակում իր կատարումը, զգաց, որ արվեստը իրականում կարող է միացնել մարդկանց, պատմությունը կենդանացնել և բոլորին հիշեցնել այն արժեքների մասին, որոնք միշտ եղել են և կլինեն մարդկության համար կարևոր։

 

Այսպիսով, Տաթև Ասատրյանի մենահամերգը ոչ միայն երաժշտական միջոցառում էր, այլև յուրահատուկ փորձ՝ պատմությունը տեսնելու և զգալու նոր ձևով, որտեղ Նժդեհի անսպասելի ելույթը դարձավ խորհրդանշան, հուզիչ և անմոռանալի պահ բոլորի համար։Եվ երբ հանդիսատեսը դուրս եկավ դահլիճից, նրանք դեռ չէին կարողանում մոռանալ այն մոգական միությունը, որը տեղի էր ունեցել բեմի վրա։ Որոշ մարդիկ կանգնում էին դռների մոտ, զրուցում ու մեկնաբանում իրենց զգացածը, փորձելով բառերով փոխանցել այն հուզմունքը, որը բառերով գրեթե անհնար էր նկարագրել։ Մարդկանց աչքերից երևում էր շփոթված, բայց ջերմ զգացմունք՝ ամփոփված մի փոքր շփոթության ու հիացմունքի մեջ։

 

Տաթևի երաժշտությունն ու Նժդեհի դհոլի զարկերը դեռ մեկնում էին մարդկանց մտքում, ինչպես փոքր ալիքներ, որոնք չեն խափանվում, այլ շարունակում են ընդլայնվել։ Ոմանք հիշում էին իրենց մանկությունը, իրենց անցյալի պատմությունները, որոնց հետ համահունչ էին այն երաժշտական հնչյունները, որոնք լսել էին այդ երեկո։ Որոշները մտածում էին՝ ինչպիսի ազդեցություն կարող է ունենալ արվեստը հաջորդ սերնդի վրա, երբ պատմությունը կենդանի է և մարդիկ կարող են զգալ այն անմիջապես, ոչ միայն կարդալով գրքերից։Շատերը, դուրս գալով դահլիճից, դեռևս չէին ուզում թողնել այդ հուզիչ զգացողությունը։ Նրանք կանգնում էին սանդուղքներին կամ դահլիճի ֆոյեում, նայում մեկմեկու և պարզապես ժպտում՝ հասկանալով, որ այս պահը միանշանակ կմնա հիշողության մեջ որպես բացառիկ ու անմոռանալի։ Կարծես նրանք բոլորն էլ մի փոքր փոխվել էին՝ ավելի զգայուն, ավելի բաց, ավելի պատրաստ՝ տեսնելու գեղեցկությունը ու զգալու պատմության ուժը ամեն օր, ամեն քայլափոխի։

 

Այդ երեկո, ոչ միայն Տաթևի ձայնը և Նժդեհի դհոլը, այլև ամբողջ փորձը դարձավ հիշողություն, որը մարդկանց կպահպանվի դեռ երկար տարիներ։ Այն ուսուցանեց, որ արվեստը կարող է լինել շատ ավելին, քան զվարճանք կամ կատարում. այն կարող է միավորել սրտերը, ստիպել մարդուն մտածել, զգալ և հիանալ այն մշակութային ու պատմական արժեքներով, որոնք միավորում են բոլոր մարդկանց՝ անկախ ժամանակից, վայրից կամ դարաշրջանից։

 

 

 

Ամեն ինչ սկսվեց, երբ հանդիսատեսը հավաքվել էր մեծ դահլիճում՝ պատրաստ լինելով վայելելու Տաթև Ասատրյանի մենահամերգը։ Նրան բոլորը սիրում էին, նրա ձայնն ու տաղանդը հայտնի էին բոլորին, բայց այդ երեկոն խոստանում էր լինել մի փոքր ավելի յուրահատուկ։ Ամենը ընթացավ սովորական հունով՝ նախ ելույթները, երաժշտական համատեղ կատարումները, իսկ հետո…

 

Բեմը անսպասելիորեն լուսավորվեց մի տարօրինակ կերպարի առկայությամբ։ Նժդեհը, հայտնի իր խորհրդանշական կերպարով ու վառ ինքնատիպությամբ, կանգնեց դահլիճի ուշադրության կենտրոնում։ Նա դհոլը ձեռքը վերցրեց, և հնչեց առաջին զարկը՝ կարծես ամբողջ դահլիճը մի պահ սառեց, շունչները պահած։

 

 

Դհոլի ձայնը տարօրինակորեն հուզիչ էր։ Կարճ ժամանակում այն փոխվեց ոչ միայն որպես երաժշտական կատարում, այլ որպես պատմություն, հաղորդակցություն հանդիսատեսի հետ։ Հրաշալի համադրությամբ՝ Տաթևի ձայնն ու Նժդեհի դհոլը միացան, ստեղծելով էներգիա, որը գրավեց յուրաքանչյուր մարդու ուշադրությունը։ Շուրջբոլորը մարդիկ ոչ միայն լսում էին երաժշտությունը, այլև զգում՝ ի՞նչպիսին է մարդկային սրտի ու ոգու ճակատագիրը։Համերգի ընթացքում Նժդեհի դհոլի ելույթը վերածվեց խորհրդանշանային պահի. այն կարծես թե հաղորդում էր այն պատմությունը, որը մենք սովորաբար լսում ենք գրքերից, պատմական փաստերից, բայց հիմա տեսնում էինք կենդանի ներկայության մեջ։ Ոչ ոք չէր սպասում, որ նման կերպար, որը սովորաբար հիշատակվում է պատմության էջերում, կենդանի կերպով ներկայանա, և հնչեցնի երաժշտություն, որը առնչվում է բոլոր ժամանակներին։

 

Մարդիկ ծափահարում էին, ոմանք նույնիսկ արցունքներ էին աչքերին՝ հուզված այդ հանկարծակի ու անսպասելի միացությամբ։ Շատերը նկատեցին, որ դհոլի զարկերն իրոք կարծես խոսում էին մարդկանց հետ, պատմում անցյալի մարտերի մասին, հիշեցնում մարդկային ուժի ու համառության մասին։ Տաթևը շարունակեց երգել՝ ավելացնելով իր երգի զգայունությունը, և երկու արվեստների՝ երաժշտության և պատմության համադրությունը դարձավ մի յուրօրինակ փառատոն, մի փորձ, որը հազվադեպ է հանդիպում:Եվ այս ամենի ընթացքում Նժդեհի կերպարը ոչ միայն դհոլ նվագում էր, այլև հանդիսատեսին հուշում էր, որ պատմությունը կարող է կենդանի լինել, երբ այն փոխանցվում է արվեստի միջոցով։ Հենց այս պահն էլ դարձավ համերգի ամենասպասված ու հիշվող մասը։

 

Եվ այս ամենի ընթացքում Նժդեհի կերպարը ոչ միայն դհոլ նվագում էր, այլև հանդիսատեսին հուշում էր, որ պատմությունը կարող է կենդանի լինել, երբ այն փոխանցվում է արվեստի միջոցով։ Հենց այս պահն էլ դարձավ համերգի ամենասպասված ու հիշվող մասը։Եվ վերջում, երբ կատարումը ավարտվեց, մարդիկ կանգնած ծափահարեցին, ոմանք դեռ չեն կարողանում խոսքեր գտնել այդ հուզիչ պահին։ Նժդեհը հեռացավ բեմից, բայց նրա թողած հետքը՝ երաժշտության ու խորհրդանշականության միջոցով, մնաց բոլորի սրտերում։ Տաթևը, շարունակում իր կատարումը, զգաց, որ արվեստը իրականում կարող է միացնել մարդկանց, պատմությունը կենդանացնել և բոլորին հիշեցնել այն արժեքների մասին, որոնք միշտ եղել են և կլինեն մարդկության համար կարևոր։

 

Այսպիսով, Տաթև Ասատրյանի մենահամերգը ոչ միայն երաժշտական միջոցառում էր, այլև յուրահատուկ փորձ՝ պատմությունը տեսնելու և զգալու նոր ձևով, որտեղ Նժդեհի անսպասելի ելույթը դարձավ խորհրդանշան, հուզիչ և անմոռանալի պահ բոլորի համար։Եվ երբ հանդիսատեսը դուրս եկավ դահլիճից, նրանք դեռ չէին կարողանում մոռանալ այն մոգական միությունը, որը տեղի էր ունեցել բեմի վրա։ Որոշ մարդիկ կանգնում էին դռների մոտ, զրուցում ու մեկնաբանում իրենց զգացածը, փորձելով բառերով փոխանցել այն հուզմունքը, որը բառերով գրեթե անհնար էր նկարագրել։ Մարդկանց աչքերից երևում էր շփոթված, բայց ջերմ զգացմունք՝ ամփոփված մի փոքր շփոթության ու հիացմունքի մեջ։

 

Տաթևի երաժշտությունն ու Նժդեհի դհոլի զարկերը դեռ մեկնում էին մարդկանց մտքում, ինչպես փոքր ալիքներ, որոնք չեն խափանվում, այլ շարունակում են ընդլայնվել։ Ոմանք հիշում էին իրենց մանկությունը, իրենց անցյալի պատմությունները, որոնց հետ համահունչ էին այն երաժշտական հնչյունները, որոնք լսել էին այդ երեկո։ Որոշները մտածում էին՝ ինչպիսի ազդեցություն կարող է ունենալ արվեստը հաջորդ սերնդի վրա, երբ պատմությունը կենդանի է և մարդիկ կարող են զգալ այն անմիջապես, ոչ միայն կարդալով գրքերից։Շատերը, դուրս գալով դահլիճից, դեռևս չէին ուզում թողնել այդ հուզիչ զգացողությունը։ Նրանք կանգնում էին սանդուղքներին կամ դահլիճի ֆոյեում, նայում մեկմեկու և պարզապես ժպտում՝ հասկանալով, որ այս պահը միանշանակ կմնա հիշողության մեջ որպես բացառիկ ու անմոռանալի։ Կարծես նրանք բոլորն էլ մի փոքր փոխվել էին՝ ավելի զգայուն, ավելի բաց, ավելի պատրաստ՝ տեսնելու գեղեցկությունը ու զգալու պատմության ուժը ամեն օր, ամեն քայլափոխի։

 

Այդ երեկո, ոչ միայն Տաթևի ձայնը և Նժդեհի դհոլը, այլև ամբողջ փորձը դարձավ հիշողություն, որը մարդկանց կպահպանվի դեռ երկար տարիներ։ Այն ուսուցանեց, որ արվեստը կարող է լինել շատ ավելին, քան զվարճանք կամ կատարում. այն կարող է միավորել սրտերը, ստիպել մարդուն մտածել, զգալ և հիանալ այն մշակութային ու պատմական արժեքներով, որոնք միավորում են բոլոր մարդկանց՝ անկախ ժամանակից, վայրից կամ դարաշրջանից։