Սգո սրահում տիրում էր ծանր լռություն։ Օդը ներծծված էր ցավով, իսկ պատերին սառած հեկեկոցները խեղդում էին յուրաքանչյուր շունչ։ Կյանքից հեռացել էր մայրը։ Մայրը, որի անունը սրահում ներկաները շշնջում էին խոնարհ ակնածանքով։ Սև հագուստով մարդիկ լուռ կանգնած էին․ ոմանք գլուխները խոնարհել էին, մյուսները դատարկության մեջ էին նայում՝ ասես չէին կարող հավատալ տեղի ունեցածին։

Սակայն այն, ինչ տեղի ունեցավ մի քանի րոպե անց, ցնցեց նույնիսկ ամենակայուններին։

Սգո սրահի անկյունում տեղադրված տեսախցիկները, որոնք նախատեսված էին միայն արարողությունը արձանագրելու համար, ֆիքսեցին մի պահ, որը հետագայում դարձավ հազարավոր մարդկանց քննարկման առարկա։ Եթե չլինեին այդ կադրերը, ոչ ոք չէր համարձակվի հավատալ այս պատմությանը։

Երբ քահանան ավարտեց աղոթքը, և ներկաները մեկը մյուսի հետևից մոտենում էին հրաժեշտ տալու, հանկարծ սրահում կանգնած կանանցից մեկը՝ հանգուցյալի դուստրը, կտրուկ կանգ առավ։ Նրա դեմքը գունատվեց, ձեռքերը դողացին, իսկ հայացքը սառեց մի կետի վրա։ Մի ակնթարթ բոլորին թվաց, թե նա պարզապես չդիմացավ ցավին։ Սակայն հաջորդ վայրկյանին դա վերածվեց իսկական սարսափի։

Կինը բարձրաձայն արտաբերեց մի բառ, որը հնչեց անսպասելի և օտար սգո սրահում․ «Մայր»։

Բոլորը շրջվեցին։ Ոմանք փորձում էին նստեցնել նրան, մյուսները՝ հանգստացնել։ Բայց նա ոչ ոքի չէր լսում։ Նրա հայացքը ուղղված էր դեպի դագաղը։ Տեսախցիկները ֆիքսեցին այն պահը, երբ թվում էր, թե դագաղի կափարիչը գրեթե աննշան շարժվում է։ Այդ կադրերը հետագայում բազմիցս դիտարկվեցին դանդաղեցված ռեժիմով։ Սրահում խուճապ սկսվեց։ Մարդիկ իրար էին նայում, ոմանք խաչակնքում էին, ոմանք շշնջում․ «Սա անհնար է»։ Բայց կինը չէր նահանջում։ Նա մոտեցավ դագաղին, դողացող ձեռքով դիպավ կափարիչին և սկսեց լաց լինել ոչ թե սովորական լացով, այլ այնպիսի ճիչով, որը գալիս էր մարդկային հոգու ամենախորը ցավից։

Այդ պահին սրահում ներկաները բաժանվեցին երկու մասի։ Ոմանք փորձում էին կանգնեցնել նրան, մյուսները քարացել էին՝ չհասկանալով, թե ինչ են տեսնում։ Տեսախցիկները շարունակում էին նկարահանել, և այդ կադրերը դարձան ամենախորհրդավորն ու ամենասարսափելին։

Ավելի ուշ մասնագետները փորձեցին բացատրել տեսածը՝ նշելով հոգեբանական շոկը, ուժեղ սթրեսը, ենթագիտակցական արձագանքը։ Սակայն մեկ հարց մնաց անպատասխան։ Ինչո՞ւ հենց այդ պահին։ Ինչո՞ւ այդ շարժումը։ Եվ ինչո՞ւ այդ հայացքը, որը մնաց յուրաքանչյուրի հիշողության մեջ։

Այս պատմությունը մինչ օրս քննարկվում է։ Ոմանք համոզված են, որ դա պարզապես հոգեկան հավասարակշռության խախտման դրսևորում էր, մյուսները վստահ են, որ սգո սրահում տեղի ունեցավ մի բան, որը չի ենթարկվում տրամաբանական բացատրության։

Մի բան ակնհայտ է․ եթե չլինեին այդ բացառիկ կադրերը, ոչ ոք երբեք չէր հավատա, որ նման բան կարող է տեղի ունենալ մոր հուղարկավորության ժամանակ՝ թաղման սրահում, բոլորի աչքի առաջ։

Երբեմն իրականությունն ավելի սարսափելի և ցնցող է, քան ցանկացած հորինված պատմություն։ Եվ այս դեպքը դրա ամենացավոտ ապացույցներից մեկն է

Սգո սրահում տիրում էր ծանր լռություն։ Օդը ներծծված էր ցավով, իսկ պատերին սառած հեկեկոցները խեղդում էին յուրաքանչյուր շունչ։ Կյանքից հեռացել էր մայրը։ Մայրը, որի անունը սրահում ներկաները շշնջում էին խոնարհ ակնածանքով։ Սև հագուստով մարդիկ լուռ կանգնած էին․ ոմանք գլուխները խոնարհել էին, մյուսները դատարկության մեջ էին նայում՝ ասես չէին կարող հավատալ տեղի ունեցածին։

Սակայն այն, ինչ տեղի ունեցավ մի քանի րոպե անց, ցնցեց նույնիսկ ամենակայուններին։

Սգո սրահի անկյունում տեղադրված տեսախցիկները, որոնք նախատեսված էին միայն արարողությունը արձանագրելու համար, ֆիքսեցին մի պահ, որը հետագայում դարձավ հազարավոր մարդկանց քննարկման առարկա։ Եթե չլինեին այդ կադրերը, ոչ ոք չէր համարձակվի հավատալ այս պատմությանը։

Երբ քահանան ավարտեց աղոթքը, և ներկաները մեկը մյուսի հետևից մոտենում էին հրաժեշտ տալու, հանկարծ սրահում կանգնած կանանցից մեկը՝ հանգուցյալի դուստրը, կտրուկ կանգ առավ։ Նրա դեմքը գունատվեց, ձեռքերը դողացին, իսկ հայացքը սառեց մի կետի վրա։ Մի ակնթարթ բոլորին թվաց, թե նա պարզապես չդիմացավ ցավին։ Սակայն հաջորդ վայրկյանին դա վերածվեց իսկական սարսափի։

Կինը բարձրաձայն արտաբերեց մի բառ, որը հնչեց անսպասելի և օտար սգո սրահում․ «Մայր»։

Բոլորը շրջվեցին։ Ոմանք փորձում էին նստեցնել նրան, մյուսները՝ հանգստացնել։ Բայց նա ոչ ոքի չէր լսում։ Նրա հայացքը ուղղված էր դեպի դագաղը։ Տեսախցիկները ֆիքսեցին այն պահը, երբ թվում էր, թե դագաղի կափարիչը գրեթե աննշան շարժվում է։ Այդ կադրերը հետագայում բազմիցս դիտարկվեցին դանդաղեցված ռեժիմով։ Սրահում խուճապ սկսվեց։ Մարդիկ իրար էին նայում, ոմանք խաչակնքում էին, ոմանք շշնջում․ «Սա անհնար է»։ Բայց կինը չէր նահանջում։ Նա մոտեցավ դագաղին, դողացող ձեռքով դիպավ կափարիչին և սկսեց լաց լինել ոչ թե սովորական լացով, այլ այնպիսի ճիչով, որը գալիս էր մարդկային հոգու ամենախորը ցավից։

Այդ պահին սրահում ներկաները բաժանվեցին երկու մասի։ Ոմանք փորձում էին կանգնեցնել նրան, մյուսները քարացել էին՝ չհասկանալով, թե ինչ են տեսնում։ Տեսախցիկները շարունակում էին նկարահանել, և այդ կադրերը դարձան ամենախորհրդավորն ու ամենասարսափելին։

Ավելի ուշ մասնագետները փորձեցին բացատրել տեսածը՝ նշելով հոգեբանական շոկը, ուժեղ սթրեսը, ենթագիտակցական արձագանքը։ Սակայն մեկ հարց մնաց անպատասխան։ Ինչո՞ւ հենց այդ պահին։ Ինչո՞ւ այդ շարժումը։ Եվ ինչո՞ւ այդ հայացքը, որը մնաց յուրաքանչյուրի հիշողության մեջ։

Այս պատմությունը մինչ օրս քննարկվում է։ Ոմանք համոզված են, որ դա պարզապես հոգեկան հավասարակշռության խախտման դրսևորում էր, մյուսները վստահ են, որ սգո սրահում տեղի ունեցավ մի բան, որը չի ենթարկվում տրամաբանական բացատրության։

Մի բան ակնհայտ է․ եթե չլինեին այդ բացառիկ կադրերը, ոչ ոք երբեք չէր հավատա, որ նման բան կարող է տեղի ունենալ մոր հուղարկավորության ժամանակ՝ թաղման սրահում, բոլորի աչքի առաջ։

Երբեմն իրականությունն ավելի սարսափելի և ցնցող է, քան ցանկացած հորինված պատմություն։ Եվ այս դեպքը դրա ամենացավոտ ապացույցներից մեկն է